เสียงพยาบาลสาวประจำเคาน์เตอร์รับผู้ป่วยบอกกับร่างเล็กอุ้ยอ้ายที่เดินเข้าไปพร้อมช่อดอกไม้ที่เตรียมมาอย่างดี รชนิชลย่นคิ้วแสดงความประหลาดใจ
“จริงหรือคะ...เอ้อ...ไม่ทราบว่าเขากลับไปเมื่อไหร่คะ แล้วเขาหายดีแล้วเหรอคะ”
“พึ่งเมื่อวานนี้เองค่ะ...คุณอเล็กซานเดอร์ได้รับบาดเจ็บที่ไหล่ กระดูกที่ไหล่ได้รับแรงกระแทกแต่ก็ได้รับการรักษาจนดีขึ้นค่ะ เขาขอกลับบ้านและทางเราก็จัดแพทย์ทำกายภาพบำบัดให้ไปรักษาเขาที่บ้านอีกระยะหนึ่งค่ะ”
บ้าน...อย่างนั้นหรือ รชนิชลรู้สึกหดหู่ขึ้นมาทันที คาร์ลอสมีบ้านนับสิบหลังและเธอก็ไม่รู้ว่าเขาจะกลับไปพักรักษาตัวที่บ้านหลังไหน และที่สำคัญจากที่ได้ฟังเขายังไม่หายเป็นปกติดี
“ขอบคุณมากค่ะ”
หญิงสาวกล่าวพร้อมทั้งยิ้มน้อย ๆ และความหวังในหัวใจที่วูบลงไปเหมือนแสงเทียนริบหรี่ เธอมาช้าไป เขาคงไม่อยู่รอคอยผู้หญิงทิฐิแรงและเอาแต่ใจอย่างเธออีกแล้ว ร่างเล็กเดินออกจากโรงพยาบาลอย่างเชื่องช
