“เอ้อ...ป้าให้ฉันมาเอาของที่ลืมไว้บ้านเพื่อนน่ะค่ะ...แต่ฉันคิดว่าฉันมาผิดบ้าน”
“ไม่ผิดหรอก นีนี่...คุณมาถูกแล้ว”
คราวนี้เขาก้าวเข้ามาหาหญิงสาว ร่างสูงสง่าดูเป็นปกติเหมือนไม่ได้รับบาดเจ็บมาก่อนหน้า รชนิชลทำตัวไม่ถูกขณะคาร์ลอสเหลือบมองกระเช้าดอกไม้เล็ก ๆ ที่ติดมือหญิงสาวมาด้วยและบิดริมฝีปากเป็นรอยยิ้มน้อย ๆ
“คุณจะเอากระเช้าดอกไม้นี้ไปให้ใคร”
“เอ้อ...ฉันพึ่งมาจากโรงพยาบาลน่ะค่ะ ฉันนึกว่าคุณยังอยู่ที่นั่น”
“ผมกลับมาตั้งแต่เมื่อวาน ที่จริงหมอบอกให้ผมพักรักษาตัวต่ออีกสักหน่อยแต่ผมไม่อยากอยู่ที่นั่นนาน ๆ เพราะมีอะไรอีกตั้งหลายอย่างที่ผมต้องจัดการให้เรียบร้อย”
“ถ้าอย่างนั้นฉัน...เอ้อ...ให้คุณตอนนี้เลยนะคะ”
รชนิชลยื่นกระเช้าดอกไม้เล็ก ๆ ให้ชายหนุ่มและเขาก็รับไว้ นัยน์ตาสีอำพันอาบแสงนุ่มนวลเป็นประกายขณะมองทุกอิริยาบถของผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า หญิงสาวไม่รู้จะทำยังไง เธอทำตัวไม่ถูกเลยทีเดียวเมื่อ
