ตึก ตึก ~
“นานแค่ไหนแล้ว”
“อะไรคะ”
“เกิดเรื่องนี้มานานแค่ไหนแล้ว..”
“พี่มาเฟียแอบดูดาหลันเหรอคะ”
หมับ !
โสภารีบคว้าดาหลันมากอดไว้ มาเฟียถอนหายเฮือกใหญ่ตรงดิ่งไปยืนตรงหน้า
“ทำไมถึงไม่บอกใคร” ผมถามด้วยใจไม่นิ่ง
“หนูไม่กล้าหรอกค่ะ”
“โสภา..”
“พี่อย่าบอกใครนะคะหนูขอร้อง ฮึก”
“....”
ควับ~ มาเฟียคว้าตัวเธอมากอดแนบแน่น ก่อนที่มือเล็กจะกอดตอบ
“ต่อไปกูจะเข้มเเข็งขึ้นนะเพื่อจะปกป้องมึงเอง” ความเจ็บปวดของผมอัตทานหายไปเมื่อรับรู้บางอย่าง
ในดาหลันมีรูปวาดภาพมั่วซั่วแต่บ่งบอกถึงการถูกลวนลาม เธอโดนหมอประจำตัวคุณปู่คุกคามตั้งแต่เจ็ดขวบ เธอระบายความในใจ(หนูกลัวและต้องหลบซ่อนในตู้เสื้อผ้าหนูไม่กล้าออกไปเมื่อเขามาถึง) เพราะไม่กล้าบอกใครเนื่องจากพ่อไม่ได้อยู่ด้วยความโดดเดี่ยวถาโถมเเละเเบบนี้จึงทำให้เธอแตกแยก หมอหนุ่มกอดจูบลูกคลำเธอตั้งแต่เจ็ดขวบจนถึงสิบขวบ
“มึงน่ารักจัง”
ดวงตาเล็กเบิกกว้างเมื
