“แล้วเมื่อไรคุณถึงจะยอมใจอ่อนให้ผมสักทีล่ะทูนหัว” แอรอนชักสีหน้าบึ้งตึงด้วยความไม่พอใจสุดขีด กับผู้หญิงคนอื่นเขาไม่ต้องมาคอยตะล่อมหน้าตะล่อมหลัง เพียงแค่ชายตามองพวกหล่อนก็ประเคนให้ทั้งตัวแล้ว แต่กับเมียตัวเองทำไมแม่คุณถึงได้ใจแข็งนัก
“ความผิดในครั้งนี้ของคุณมันมหันต์นัก เพราะฉะนั้นอย่ามาทำเป็นโอดครวญ” มัลลิกาจ้องเจ้าของใบหน้ามู่ทู่พร้อมกลั้นขำจนปวดกระพุ้งแก้ม ก่อนจะเอ่ยกับเขาด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย จบประโยคก็ยกมือขึ้นตบแก้มสากของพ่อตัวโตเบาๆ คล้ายปลอบประโลม
“แล้วผมต้องรอไปอีกนานแค่ไหน” เสียงห้าวถามอย่างเสียไม่ได้ ไม่ชอบใจเอาเสียเลยที่เมียคอยมาเล่นแง่ตั้งเงื่อนไขกับเขาแบบนี้
“ไม่มีกำหนด อย่างน้อยก็สามเดือนตามที่เราได้ตกลงกันไว้” มัลลิกาเมินหน้าหลบแววตาออดอ้อนที่สามีส่งมาให้ แล้วกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงฉะฉาน
“โธ่…นานขนาดนั้น ใครมันจะไปทนไหวกันเล่าหวานใจจ๋า” คนรู้สึกว่าตัวเองเริ่มจนปัญญาเป็
