หลังจากได้รับโทรศัพท์จากป้าเลียมว่าหาแดนไทยที่เพนต์เฮาส์ไม่เจอ มัลลิกาก็ซอยเท้าวิ่งขึ้นชั้นสองของคฤหาสน์มอร์แกนทันที ในหัวอกของคนเป็นแม่ร้อนรุ่มยิ่งกว่ามีไฟสุมอยู่นับสิบกอง
“น้องแดน น้องแดนอยู่ในห้องนี้หรือเปล่าลูก” เสียงเหนื่อยหอบเรียกหาลูกชายทันทีที่เปิดประตูห้องนอน ซึ่งเธอใช้หลับนอนกับแดนไทยมาเกือบหนึ่งเดือน แต่ก็ได้ความเงียบงันเป็นคำตอบ
“เอ๋…ไปไหนของเขานะ เจ้าจอมซน” เมื่อไม่เห็นแม้เงาของลูกชาย คุณแม่ยังสาวก็ตีหน้ายุ่ง เสียงแผ่วเบาบ่นงึมงำกับตัวเอง ขณะเดียวกันนั้นตาหวานก็ยังไม่เลิกสอดส่องหาเจ้าของร่างน้อย
“อุ๊ย!” ร่างบางสะดุ้งโหยง อุทานเสียงดัง ทำตาโต ก่อนจะหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับคนที่ริอ่านทำตัวเป็นโจรปล้นสวาท เมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ไหล่กว้างในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์ดูคล้ายแบดบอยนิดๆ มัลลิกาก็ตั้งใจว่าจะบริภาษ หากแต่ทำได้เพียงอ้าปากแค่เสี้ยวนาที
“อุ๊บ!” คนโดนปล้นจูบทำตาโต แล้วทุบอกแก
