บทที่.8 กระสุนเฉียดหัว!
889 คำ
เช้าวันต่อมา
"ทำไมตำรวจยังไม่เรียกไปสอบสวนสักที" ตื่นเช้ามาผมก็หงุดหงิดคงเพราะอยู่ใกล้เด็กวัยกำลังโตเกินไปแล้วต้องห้ามใจไว้ตลอด "ตายห่าแล้วมั้งไอ้คนที่แจ้งจับกู"
"พูดจาไม่เพราะอีกแล้วนะคะ"
"เสือกอีกแล้วนะครับ!"
"พี่ยีนส์คะ"
"เออ! เรียกจนฉันหลอนไปหมดแล้ว"
พรฟ้าเดินมานั่งเคียงข้างวันนี้ซึ่งเป็น วันเสาร์เขาจึงไม่ได้ไปเรียน
"คืนนี้พี่คงจะไปสุขสำราญอีกแล้วสิ"
"ใช่ มีอะไร"
"หนูเหงาขอไปด้วยได้ไหมสัญญาว่าจะไม่ซน"
สายตาออดอ้อนได้ผลเพราะคิดว่าพรฟ้าคงเหงาออกจากบ้านก็ได้ไปแค่จับกบจับเต่า
ร้านเหล้า
"กระเตงลูกมาอีกแล้วนะครับไอ้สัสยีนส์" คมเห็นก็เอ่ยแซวทันที
"พูดมากเดี๋ยวเตะปากสั่งเหล้ามายัง"
"มาถึงก็เหวี่ยงใส่กูเลย"
สาวน้อยส่งยิ้มหวานเธอเริ่มคุ้นเคยกับที่นี่บ้างเล็กน้อยเพราะชุมชนก็ไม่ได้ใหญ่โตอะไร
"จะกินข้าวกับอะไร..หมูทอดไหม" ผมกระซิบถามแม้มันจะนั่งตาหวานเยิ้ม "ไปแดกอะไรมาอีกเนี่ย"
"สีขาวๆ คงน้ำลิ้นจี่มั้งคะ"
"กลิ่นเหล้าตีขึ้นจมูกเลยนี่มันน้ำขาวเว้ย!"
ผมคว้าแก้วเหล้ามาทันทีเผลอไม่ได้ไปหยิบห่าอะไรมาแดกเองไม่รู้ หลายทีแล้วนะ!
"เอือกกก~'พี่คะหนูเมา" อาการเก่ากลับมาทันทีฉันมองโลกไม่ค่อยชัดและนี่คืออาการมึนเมา
"ใกล้จะกลับแล้วรอก่อน"
"ให้หนูรออีกแล้ว!"
"เอ้า..ก็มาด้วยกันไม่รอแล้วจะกลับยังไง"
"รอก็รอ"
พรรคพวกชายหนุ่มที่อยู่ใกล้เริ่มส่งสายตาไม่พอใจให้กลุ่มของยีนส์ เป็นธรรมดาประสาวัยรุ่นย่อมเลือดร้อนอยากปะทะเต็มที
"มองหน้าหาพ่องมันเหรอ!" คมสังเกตสักพักก็ตะโกนขึ้นตามมาด้วยยีนส์
"ถ้าจะมีเรื่องให้กูพาพรฟ้าไปเก็บก่อนเดี๋ยวเสือกโดนลูกหลง"
"อั๊ยยะมึงแคร์"
"เปล่า! แต่เดี๋ยวพี่กูจะด่าขี้เกียจฟังห่าแม่งมันชอบบ่น"
ผมรีบจับไหล่กระชากตัวเล็กมาใกล้เพราะคล้ายฤทธิ์เหล้าออกอาการสภาพเริ่มไม่นิ่ง
"เดี๋ยวจะไปส่งกลับก่อนนะ"
"แล้วพี่จะไปไหน"
"จะกลับมาที่นี่ไง"
"กลับมาทำไม"
"มีเรื่อง!"
ยีนส์พูดเบาเลิกคิ้วไปทางอีกฝั่งที่จ้องเขม็งมา ดั่งคำที่โบราณว่า ลูกผู้ชายฆ่าได้หยามไม่ได้
"ตกลงมึงจะเอายังไง" คมสะกิดดึงยีนส์มาถาม
"เดี๋ยวกูไปส่งเด็กนี่เเล้วกลับมาค่อยจัดมันสักหมัดกวนตีนดีนัก"
"ไป"
"ก็กำลังจะไปอยู่นี่ไง"
"กูหมายถึงว่าเด็กมึงอะเดินไปไหน!"
เพล้ง!
กรี๊ดดด~
"อยากมีเรื่องเว้ยยย!"
ทันทีที่ยีนส์กำลังกระซิบเพื่อน สาวน้อยที่นั่งสัปหงกรู้สึกไม่พอใจที่ได้กลับก่อน เธอถือขวดแก้วแล้วเดินไปทีละก้าวฟาดทุบใส่หัวอีกฝ่ายจนทั้งเลือดทั้งน้ำแตกกระจายผู้คนโวยวายกระเจิดกระเจิง
แง้นนน
"ฉิบหายกูจริงๆ!"
ผมบิดเร่งมอเตอร์ไซค์หนีเพราะคนที่พรฟ้าไปฟาดหัวเขามันคืออีกพวกที่เลวไม่เบา ก่อนที่จะโดนไล่ล่าอย่างกับหนังบู๊ในทีวี
"อ๊วกกก~อึก~พี่เมา"
"ไหว้ล่ะ อย่าแดกเหล้าอีกนะ"
"ทำไม! อยากมีเรื่อง"
ผมได้แต่ส่ายหน้ามองเด็กบ้านั่งกอดโถส้วมอ้วกออกมาก่อนที่จะลุกยืนแล้วไปอาบน้ำทั้งที่ใส่เสื้อผ้า อะไรวะเนี่ย..
"คุณพี่เลี้ยงขาน้องพรฟ้าหนาว"
ใบหน้าแดงร้อนผ่าวด้วยฤทธิ์เหล้าพร้อมถือขันในมือสมองเธอย้อนกลับไปยังเมื่อตอนยังมีชีวิตที่ดี
"อย่าบอกว่า...จะแก้ผ้าต่อหน้ากู!" ผมตาโตแทบสร่างเมื่อมือน้อยค่อยๆ ถอดเสื้อบางออกจนกองลงกับพื้น "ครั้งนี้ไม่ไหวจริงนะบอกก่อน"
คำที่ย้ำในสมองว่าอย่าทำ..ถูกกลบด้วยความขาวหุ่นบางจนเริ่มห้ามปรามไม่อยู่ หลังจากที่ผมเฝ้ามองดูแต่เป้ากางเกงที่ตุงอยู่ทำให้ปวดเอ็น
เป็นครั้งเท่าไหร่จำไม่ได้ที่ต้องช่วยตัวเองจนน้ำพุ่งกระเด็นใส่ผ้าผืนยาว
"ว่าวอีกแล้วกู"
หลายวันผ่านไป
สถานการณ์กลับเป็นปกติแต่ยีนส์สั่งห้ามให้พรฟ้าดื่มของมึนเมาอีก
"วันนี้เราทำแกงไก่นะคะ" ฉันถือตะกร้าอย่างตื่นใจพูดคุยกับพี่ยีนส์ "ใช้ผักชีโรยหน้าให้หอม"
"แล้วทำไมพี่แยมไม่มาทำเอง"
"ก็คุณพี่สาวต้องไปซื้อของให้เจ๊ที่ร้านทำงาน"
"รำคาญว่ะชื่อจริงเธอภาระปะเนี่ย!"
ผมบ่นพึมพำแต่คงไม่เข้าสมองมันหรอก เมื่อเห็นเดินท่องเครื่องปรุงอาหารตลอดทางซึ่งวันนี้พี่แยมไม่ว่างให้ผมมาส่งพรฟ้าจ่ายตลาดเอง
บรื้น
ปั้ง!
ว้ายยย~~
รถตู้สีดำขับมาใกล้พร้อมทั้งเล็งปืนเข้าใส่ใครบางคนที่เดินตลาด ผู้คนวิ่งหลบกระสุนกันอลหม่านโดยที่ยีนส์ก็รีบกระชากพรฟ้าวิ่งหนีทันที
- ผู้เขียน
