"โดนตรงไหนไหมเจ็บหรือเปล่า!" ผมรีบพลิกตัวเล็กหันซ้ายขวาตรวจเช็กทันที "กระสุนเฉี่ยวมึงไปแค่นิดเดียวเอง"
"น...หนูไม่เป็นอะไรค่ะ"
"ตัวเย็นเฉียบขนาดนี้"
"เสียงอะไรคะเมื่อกี้"
ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นทันทีที่เสียง'ปั้ง'ดังขึ้น ทุกคนก็ตกใจละทิ้งข้าวของวิ่งกระจายกันหมด จนกระทั่งสักพัก ตำรวจมาถึงเราจึงได้กลับบ้าน
"ปกติรถแบบนั้นไม่ใช่ของคนในชุมชนแน่ ทั้งวิธียิงเล็งที่หัวไม่ได้แค่มาขู่ให้กลัวแต่คงจะฆ่าให้ตาย" ชีวิตเหมือนแขวนเส้นด้ายตกใจมากมายตะกี้
"เขาจะฆ่าใครเหรอคะ?"
"จะรู้ไหมก็กระสุนมันตัดเฉียด.."
"ใครคะ?"
แววตาใสยังเอ่ยถามขณะที่ยีนส์คิดย้อนสงสัย เขาพูดและหยุดชะงักไปก่อนจะเดินตรงมาใกล้
"พวกมันจงใจมาฆ่าเธอ"
ผมรับรู้ถึงอันตราย การมาของเด็กบ้านี่นำหายนะมาสู่ตำบลแต่พยายามเค้นถามเท่าไหร่ก็ไม่ยอมปริปากบอกอะไร
"อย่าไล่หนูไปนะคะ~ ฮือ~หนูไม่มีที่อยู่"
"เธอจะอยู่ได้ยังไงถ้าพวกมันกลับมายิงซ้ำพวกฉัน
