ฉันแทบจะกลั้นน้ำตาไม่ไหวพี่สาวใจดีแถมรักฉันอย่างจริงใจ สักพักพี่แยมก็เดินจากไปกลับเข้าห้องของตัวเอง
"พรฟ้า" หูผมไม่ได้ฝาดใช่ไหม..กำลังจะไป "เธอจะกลับบ้านเหรอ ทำไมถึงกลับแบบไม่บอกล่วงหน้า"
"หนูขอโทษนะคะ"
"เลิกพูดคำว่าขอโทษสักที!"
ตอนนี้ผมคุมสติพยายามใจเย็นเพื่อพูดคุยถึงเหตุผล
"ฉันดุด่าเพราะเป็นห่วงนะถ้าไม่พอใจฉันจะไม่ต่อว่าเธอก็ได้"
"ไม่ใช่หรอกค่ะหนูไม่ได้โกรธพี่นะคะ"
"แล้วทำไมต้องไปวะ!"
"หนูแค่อยากกลับบ้านซึ่งในสักวันหนูก็ต้องกลับ"
"แต่ก็ต้องไม่เร็วขนาดนี้ดิ"
น้ำเสียงสั่นเริ่มคุมไม่อยู่ ยีนส์ซัดนั่งพลางจับใบหน้าของพรฟ้าขึ้นมา เขาแนบหน้าผากประกบเชื่อมความรู้สึก
"อย่าไปนะเธออย่าเพิ่งไปได้ไหม"
ไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกแบบนี้ ผมเจ็บหัวใจจี๊ดพูดอ้อนวอนเหมือนคนกระจอกแต่ที่ผิดปกติคือพรฟ้ารีบผละออกทันที
"ถ้าหากกลัวเรื่องคดีหนูจะช่วยเป็นพยานแน่นอนหากว่าคุณตำรวจเรียกสอบปากคำหนูจะกลับมาค่ะ"
