บทที่.5 อิคึอิไต
1222 คำ
"มึงพูดบ้าอะไรเนี่ย"
ทันทีผมก็รีบลากแขนมันออกมาด้านนอกอย่างไม่เข้าใจ ใจเต้นตึกตักเพราะไม่อยากเข้าคุกไม่ใช่ว่ากลัวแต่ก็นะ..ใครจะอยากเข้าไป
"พี่พูดจาไม่เพราะกับสตรีเลยนะคะ"
"ไม่เอาส้นตีนตบปากก็ดีแค่ไหนแล้ว!"
"งั้นหนูขอตัวค่ะ"
"ดะ เดี๋ยววว"
แม่งใจร้อนซะด้วยจะเดินหนีผมจึงรีบคว้าแขนไว้ทันที คนอะไรมือโคตรนุ่มเลย
"ถ้าอยากให้เป็นพยานสำคัญหนูมีข้อเเลกเปลี่ยนจนกว่าจะหาขวดนั้นเจอค่ะ"
"ว่ามา.."
"พาหนูไปอยู่ด้วย"
"อะไรนะ?!"
การดำเนินคดีใช้เวลาค่อนข้างนานกว่าจะได้กลับบ้านก็เกือบจะเที่ยงคืน รถตำรวจพาทั้งคู่มาส่งอย่างปลอดภัย ตอนนี้มีพยานคือสาวน้อยหน้าใสแต่ยังหาหลักฐานที่หายไปไม่เจอ
แกร๊ก
"ยีนส์พี่ตกใจหมดเลยเกือบจะไปตามหาที่โรงพักเห็นไอ้คมบอกไม่เจอ" พี่สาววิ่งมาจับตัวน้องชายเพื่อพลิกดูบาดแผลก่อนจะสังเกตเห็น "แล้วนี่ใคร.."
เขาอธิบายให้พี่สาวเข้าใจแม้จะยังงุนงงแต่ช่วงเวลานี้อ่อนล้าเกินใจจะทนไหวแล้ว
"บ้านนี้ก็เล็ก ถ้าอย่างนั้นน้องพรฟ้านอนห้องไอ้ยีนส์ก่อนก็แล้วกัน" รอยยิ้มพี่สาวส่งให้แต่เจ้าของห้องคล้ายไม่พอใจ
"แล้วผมล่ะ?"
"เป็นผู้ชายนอนโซฟาด้านนอกสิ"
"ฮะ!"
เมื่อมีสมาชิกเพิ่มก็ย่อมต้องมีคนเสียสละเพราะยีนส์เป็นผู้ชายคนเดียวในบ้าน เขาจึงถูกสั่งให้นอนนอกห้อง
"อะไรเต็มไปหมดเลย.."
ฉันเดินเข้ามาสำรวจห้องเล็กที่แทบจะเท่ากับห้องน้ำที่บ้าน มีสติ๊กเกอร์หลายอย่างแปะเต็มไปทั่ว มีเตียงไม้พร้อมวางโคมไฟที่เป็นชั้นหนังสือด้วย ใช้อุปกรณ์ได้คุ้มค่าจริงๆ
"กูบอกเลยนะว่าถ้าคดีจบเมื่อไหร่ไสหัวไปเมื่อนั้นรำคาญไม่ชอบเด็ก" เสียงฟัดเหวี่ยงเดินตามเข้ามาเพื่อหยิบหมอนหนุนพร้อมผ้าห่ม
"พี่ชื่ออะไรนะคะ"
"ยีนส์ ส่วนมึงชื่ออะไรฟ้าๆ นะ"
"พรฟ้าค่ะ"
"คนห่าอะไรชื่อยาวจะพรก็พรจะฟ้าก็ฟ้าสิ ดึงมารวมกันทำไม"
"ไม่ทราบค่ะแต่มารยาทบุรุษที่ดีไม่ควรพูดจาหยาบคายกับเพศสตรีนะคะ"
ใบหน้าเขามีรอยแผลไม่รู้ติดเชื้อหรือเปล่า ผู้ชายอะไรตัวใหญ่ขายาวแต่ใบหน้าหล่อเหลาใช้ได้ และตอนนี้เขาเหมือนไม่พอใจกับคำพูดฉันเพราะเดินตรงดิ่งมาจนต้องรีบผละถอย
"เอาเวลาที่สั่งสอนคนอื่นไปหานมแดกแม่งเถอะนะความสูงเลยหลักกิโลแค่นิดเดียว"
โต้มมม!
"อื้อหือ..หยาบคายไม่ว่าแต่บูลลี่ความสูงหนูรับไม่ได้ใครมันจะตัวใหญ่ยักษ์แบบพี่"
ใช่ค่ะ..ด่าแบบไม่ให้เขาได้ยินเพราะกลัวนั่นแหละ ใครจะว่าใจกล้าหน้าด้านก็เถอะเพราะเงินไม่มีติดตัวเลยสักบาท แถมตอนแรกก็ถามแล้วว่าเขาอยู่บ้านกับใคร ซึ่งเขาก็บอกความจริงว่ามีพี่สาวอยู่ด้วยอีกคนจึงตัดสินใจขออาศัยชั่วคราว
เช้าต่อมา
"ทำไมบ้านนี้ตื่นสายจังเลยคะหิวข้าวจัง" ฉันเดินออกมาเพื่อเปิดไฟพร้อมบ่นอุบอิบ
"เปิดไฟทำส้นตีนอะไร! คนจะนอน"
"นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วควรตื่น"
"กี่โมง.."
"ตีห้าค่ะ"
"ถุ้ยยย มึงจะรีบไปเดินบิณฑบาตเหรอตื่นมาทำห่าอะไรตีห้า"
ผมทนไม่ไหวกระเด้งตัวลุกนั่งสะลึมสะลือแต่รีบเอามือขยี้ตา เมื่อตัวเล็กสวมใส่เสื้อผ้าของผมเป็นชุดนอนแขนยาวเนื่องด้วยความสูงเลยกลายเป็นเดรสสั้นซะงั้น แต่ก็...น่ารักดี
"ขออนุญาตใส่ชุดของพี่นะคะไม่กล้าไปปลุกพี่สาวกลัวจะเสียมารยาท"
"เออ! ปิดไฟ"
"หนูหิวข้าวเพราะปกติคนรับ..เฮ้ย คนที่บ้านจะทำให้กินค่ะ"
"ถามจริงนะมึงเป็นใครมาจากไหนพ่อแม่ทำอาชีพอะไรแล้วทำไมถึงหลงทางมาไกลขนาดนี้"
ผิวพรรณพร้อมคำพูดจาดูผิดแปลกแตกต่างจากมนุษย์มนาทั่วไป ทำให้ผมอดสงสัยไม่ได้เพราะถ้าจะอยู่ร่วมกันจึงจำเป็นต้องรู้ภูมิฐาน
"หนูเป็นลูกชาวสวนธรรมดาแต่พ่อแต่งงานใหม่เลยไม่สนใจจึงให้หนูออกมาใช้ชีวิตลำพังได้"
"มีด้วยเหรอแบบนี้.."
"และหนูขอบอกเป็นครั้งสุดท้ายถ้าพี่พูดมึงกูหรือหยาบคายขอให้พี่ตบปากตัวเองเพื่อเป็นการลงโทษนะคะ"
"ทำไมกูต้องฟังมึง"
แววตาห้าวหาญไม่เคยกลัวใครกระดิกหางคิ้วเชิงไม่หวั่นไหวดื้อรั้นให้เธอ
"มิเช่นนั้นหนูจะไปให้ปากคำว่าพี่ข่มขู่เพื่อให้หนูยอมรับการเป็นพยานครั้งนี้ ดูจากอุปนิสัยชอบหาเรื่องของพี่ตำรวจคงจะเชื่อโดยไม่ต้องการหลักฐานใดๆ เพิ่มเติม"
"อีงามไส้"
"อะไรนะคะ..."
"จะไปเอาไส้มาทอดให้หิวไม่ใช่เหรอ!"
"ขอบพระคุณค่ะ"
รอยยิ้มสดใสส่งผ่านเธอเดินกลับเข้าไปในห้องก่อนที่สักพักจะตะโกนเรียก
"พี่ยีนส์ขาาา"
"อะไร!"
ขณะที่มือผมถือตะหลิวก็ต้องรีบเดินกลับหลังหันมาปรากฏว่ามันนั่งอยู่ในกาละมัง..เอ้า?
"ทำไมอ่างน้ำบ้านพี่มันเล็กจังเข้าไปได้แค่ขาเอง" คิ้วบางขมวด "หนูไม่กล้าถอดผ้าเช็ดตัวกลัวจะหนาวเพราะอ่างมันเเช่ได้แค่นิดเดียว"
"อันดับแรกที่มึง เอ้ย! ที่เธอนั่งเรียกว่ากาละมัง อันดับสองที่นี่ไม่แช่อ่างเขาให้อาบน้ำจากขันในโอ่งและชักโครกเพิ่งติดเองเมื่อเดือนก่อน"
"ไม่แช่อ่าง..ตัวก็ไม่หอมร่างกายไม่ได้พักผ่อนโลหิตไม่หมุนเวียน อีกอย่างที่บ้านพี่ไม่มีน้ำอุ่นเหรอคะถ้าหากหน้าหนาวอาจจะแข็งตายก็ได้"
"____"
ในสมองผมตอนนี้คิดแต่ว่าลูกชาวสวนประเทศไหนใช้ชีวิตหรูหราขนาดนี้ จำใจต้องรีบไปต้มน้ำแล้วมาเทใส่กาละมังให้อาบ เออ สมควรที่มันปลุกตอนตีห้า! ทำอะไรเสร็จก็ปาไปเจ็ดโมงเช้า
"ไม่น่าเชื่อว่ายีนส์จะตื่นทำอาหารด้วย" พี่สาวตกตะลึงยืนอึ้ง
"รีบแดกเถอะก่อนที่สมองจะระเบิด"
"แล้วน้องพรฟ้าไม่มากินเหรอ"
"แดกอิ่มไปก่อนแล้ว"
"หงุดหงิดอะไรเนี่ย หืมมม"
ท่าทางของยีนส์ทำให้พี่สาวสงสัยแต่เขาไม่ตอบกลับอะไรรีบตักข้าวกินแล้วไปเรียน
"คอมพิวเตอร์รุ่นไหนเนี่ยดูท่าทางจะเก่าแต่พอใช้ได้อยู่" เมื่อไม่รู้จะเริ่มต้นใช้ชีวิตยังไงก็เลยสำรวจในบ้านให้พอใจก่อน "แต่ไม่มีอินเตอร์เน็ตแล้วมีคอมพิวเตอร์ไว้ทำไม"
เริ่มจะงงเพราะปกติทุกบ้านต้องมีไวฟายเมื่อมีอุปกรณ์ที่ใช้เชื่อมต่อได้ กระทั่งเห็นไฟล์หนังและวิดีโอมากมาย "หรือคนเเถวนี้ยังล้าหลังไปโหลดมาเก็บไว้ดูเหมือนยุค 2000 นะ"
ติก' เสียงคลิกเม้าส์ที่ดันไปกดเปิดไฟล์ที่โหลดไว้เพราะชื่อที่เขียนว่าเรียนรู้ภาษาต่างประเทศ
อ๊าส์~อิคึ~อิไต~อ๊าาส์
"!!!"
- ผู้เขียน
