“อยากไปอยู่ต่างประเทศ” เสียงหวานเปล่งออกมาแผ่วเบา เหมือนจันทร์เจ้าพูดลอย ๆ ออกมา แต่สามารถทำให้โรมที่ยืนอยู่ข้างเตียงได้ยินทุกคำพูดของเธอ จันทร์เจ้าไม่แม้แต่จะหันกลับมามองหน้าโรมในขณะพูดด้วยซ้ำ ดวงตากลมโตยังคงจ้องมองระเบียงห้องพักไม่ละสายตา
“ได้สิ เจ้าอยากไปเรียนต่อประเทศไหน”
“ฉันอยากไปคนเดียว”
“ไม่ได้!!” ยอมรับว่าชายหนุ่มเองก็ตกใจกับประโยคคำพูดของจันทร์เจ้าไม่น้อย จนเผลอลืมตัวเสียงดังใส่จันทร์เจ้า
“ฉันอยากไปเรียนต่อ” จันทร์เจ้าเน้นย้ำถึงความต้องการของตัวเอง เธอไม่อยากพูดหลายรอบ เพราะยังไงโรมก็ไม่ยอมให้เธอไปอยู่ดี เขาคงอยากกักขังเธอเอาไว้ในกรงของตัวเองซึ่งเขาไม่เคยรู้เลยว่านกน้อยตัวนี้เจ็บปวดเจียนตายแค่ไหน
“พี่จะไปด้วย”
“......” ไร้เสียงตอบกลับจากหญิงสาว เธอเหนื่อยที่จะพูดกับชายหนุ่มหรือต่อล้อต่อเถียงกับเขาดั่งเช่นเคย
เมื่อชายหนุ่มเห็นการกระทำของหญิงสาว ไม่ว่าจะเป็นดวงตาที่ว่างเปล
