“พวกแก ฉันจะไปเรียนต่างประเทศแล้วนะ” ภายในห้องพักผู้ป่วยวีไอพี ร่างบางนั่งอยู่บนเตียงคนไข้เธอพูดออกโพล่งออกมา
“หือ / ห๊ะ / ทำไม” ทั้งสามหันไปมองหน้าจันทร์เจ้าพร้อมกัน พร้อมกับเสียงอุทานที่ดังขึ้นโดยไม่ได้นัดหมาย
“ฉันอยากไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่นั้น” น้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความเศร้า ทำให้เพื่อนรักทั้งสามเข้าใจในสภาพจิตใจของจันทร์เจ้าเป็นอย่างดี เหตุการณ์ทุกอย่างเกิดขึ้นในเวลาไล่เลี่ยกันไม่นาน ยากจะทำใจเหมือนกัน
“พวกฉันเข้าใจแก แต่ขอให้แกจำเอาไว้ว่าชีวิตของแกยังมีพวกฉันสามคนอยู่เคียงข้างเสมอ” คำพูดของตั้งโอ๋ เรียกน้ำตาของจันทร์เจ้าได้เป็นอย่างดี เธอทราบซึ้งใจที่ในชีวิตของตัวเองยังมีเพื่อนที่ดีแบบนี้อยู่รอบข้าง
“ขอบใจพวกแกมากนะ” จันทร์เจ้ายกแขนขึ้นอ้าออก พร้อมรับตัวเพื่อนรักทั้งสามเข้ามากอด ทั้งสามกอดกันกลม กอดที่เต็มไปด้วยความรักและความอบอุ่น
“อาหารเย็นมาแล้วครับ” เสียงทุ้มของโรมเดินเข้ามา
