“เมื่อไหร่จะเลิกตามฉันสักที” ใบหน้าหงุดหงิดของจันทร์เจ้าแสดงออกมาชัดเจน เมื่อโรมยังคงเดินตามจันทร์เจ้าในขณะที่ตัวเองยังใส่ชุดนอนอยู่มาจนถึงหน้าบ้านของตัวเอง หลังจากที่เดินไปลาพ่อและแม่ของชายหนุ่ม
“ก็พี่บอกแล้วไง ว่าพี่จะไม่เจ้าคาดสายตา”
“ฉันจะหย่า”
“เอาหมอนไหม”
“เอามาทำไม นี่พี่พูดบ้าอะไร”หัวคิ้วหมวดเข้าหากัน ใบหน้างุนงงของจันทร์เจ้าแสดงออกมาชัดเจน เรียกรอยยิ้มของชายหนุ่มได้ไม่น้อย
“เอาไปนอนฝันไง” คิ้วเข้มเลิกขึ้นข้างหนึ่ง ใบหน้าเรียบเฉยกวนประสาทจันทร์เจ้า จนเธอได้แต่กัดฟันกร่อน ควบคุมอารมณ์โมโหของตัวเอง
“หยุดตามฉันได้แล้ว ฉันจะกลับบ้าน”
“ก็นี่ไง บ้านเจ้า”
“โว้ย” เสียงโวยวายของจันทร์เจ้าดังขึ้นตลอดทางเดินออกจากประตูบ้านหลังใหญ่ ยิ่งเห็นใบหน้ากวนประสาทของโรมยิ่งทำให้เธอหงุดหงิดใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
“พี่จะไปส่ง”
“นี่จะทำอะไร ปล่อยนะ” มือหนาของโรมคว้ามือบางของจันทร์เจ้าไปจับเอาไว
