พอเอกเข้าใจอะไรง่าย ๆ แก้มใสก็โล่งใจ เด็กสาวหันไปมองหน้าเขา ซึ่งเอกก็หันมาสบตาเธอแวบหนึ่งพอดี
“คงไม่มีวันนั้นหรอกเอก”
“ตอนนี้อาจจะยังไม่มี สักวันอาจจะมีก็ได้ เราจะรอ แต่ตอนนี้เราก็เป็นเพื่อนกันต่อไปก่อนนะ”
“จ้ะ เป็นเพื่อนกัน” แก้มใสตอบแล้วยิ้มอย่างโล่งใจ
เอกขับรถมาส่งแก้มใสที่หน้าประตูรั้วคฤหาสน์หลังใหญ่ แก้มใสบอกว่าให้เขาจอดหน้าประตู เธอจะเดินเข้าไปเอง เอกอยากเอาใจแก้มใสเขาจึงไม่ขัดใจเธอ เขาจอดรถที่หน้าประตูรั้ว พอเธอลงจากรถไปแล้วเขาก็กดกระจกลงและโบกมือให้เธอ ก่อนจะกลับรถขับกลับไปทางเดิม
แก้มใสยืนมองรถของเอกแล่นห่างออกไปครู่หนึ่ง เธอจึงเดินไปเรียกคนที่เฝ้าประตูมาเปิดประตูบานเล็กให้ เมื่อเข้ามาในเขตรั้วคฤหาสน์หลังใหญ่ แก้มใสเดินยังไม่ถึงสามก้าว ประตูรั้วบานใหญ่ก็เปิดออกตามหลัง แก้มใสหันไปมองก็เห็นรถของคุณวาแล่นเข้ามาในบ้านและแล่นผ่านเธอไป
เด็กสาวมองตามท้ายรถด้วยสายตาหม่นเศร้า ยิ่งพ
