“พอบอกให้ถามก็ไม่ถาม แล้วก็คิดเองเออเองทุกอย่าง เธอนี่มันเด็กน้อยจริง ๆ นะแก้ม ให้พิธีเรียบร้อยก่อน เธอจะโดนทำโทษหนักแน่ เด็กดื้อ !”
ทิวากระชับวงแขนข้างหนึ่งกอดเอวคอดไว้แน่น เขาช้อนมือตรึงท้ายทอยเล็กไว้ แล้วก้มลงบดจูบเธออย่างดุดัน จูบให้สมกับที่คิดถึง จูบให้สมกับที่โหยหา จูบด้วยความรู้สึกทั้งหมดที่มี จูบเพื่อปลดปล่อยอารมณ์หนักอึ้งทั้งหมด
ใจจริงแล้วทิวาอยากจูบเธอให้นานกว่านี้ อยากกอดเธอไว้ในอ้อมแขนแบบนี้ไปอีกนาน ๆ แต่เพราะงานวันนี้ได้กำหนดฤกษ์งามยามดีไว้แล้ว เขาจึงจำต้องตัดใจถอนจูบจากปากนุ่มหวาน
พอคุณวาถอนจูบ แก้มใสก็หอบหายใจแรง ปากนุ่มบวมเจ่อเล็กน้อยเพราะจูบบดขยี้ดุดัน ดวงตาชุ่มน้ำตา เธอมองเขาด้วยความน้อยใจ
“คุณวาใจร้าย…” แก้มใสสะอื้นไห้น้ำตาไหลผ่านแก้มเนียน
“ผัวจูบแค่นี้จะร้องไห้ทำไม หืม…”
ทิวาใช้นิ้วปาดเช็ดน้ำตาให้คนขี้แยเบา ๆ “เลิกร้องไห้ได้แล้ว เราสองคนต้องออกไปเข้าพิธีแต่งงานก
