เช้าวันใหม่ แสงแดดกระทบลงมายังร่างหนาที่นอนขดอยู่บนโซฟา มีเพียงหมอนใบเดียวที่เขาใช้หนุนนอน ไร้ผ้าห่มผืนหนาคลุมตัว เจียร์ที่เพิ่งออกมาจากห้องแล้วเห็นภาพนั้นก็ตกใจเบิกตากว้าง ไม่คิดว่าล่าจะนอนไปทั้งอย่างนั้น
เธอมองพร้อมถอนหายใจเบาๆ คิดว่าใจแข็งเด็ดขาดกับเขาแล้ว แต่พอมาเห็นภาพอย่างนี้มันอดรู้สึกผิดไม่ได้ และโทษว่าตัวเองทำเกินไป
“อืม~ หนู” เปลือกตาของคนที่นอนอยู่ค่อยๆ เปิดขึ้นอย่างเชื่องช้า ก่อนจะจับจ้องไปยังร่างเล็กที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“ทำไมขอบตาช้ำขนาดนี้คะ” เจียร์ยกมือขึ้นป้องปากด้วยความตกใจ เมื่อเห็นสีขอบตาที่คล้ำจนผิดสังเกต
“พี่นอนไม่หลับ กว่าจะได้นอนก็เกือบเช้า” ล่าค่อยๆ หยัดตัวขึ้นนั่ง ท่าทางยังคงเจียมเนื้อเจียมตัว เพราะคิดว่าเธอยังโกรธอยู่ “พี่สำนึกผิดแล้ว”
“เจียร์ขอโทษ”
“พี่ไม่ได้โกรธหนูเลยนะเจียร์” พอเห็นว่าเธอกำลังทำหน้ารู้สึกผิด เขาเองก็ใจสั่น ไม่อยากเป็นต้นเหตุให้เธอรู้สึกไม่ดี
