สองวันผ่านไป
แม้เวลาจะห่างกันหลายชั่วโมง แต่ไม่ใช่อุปสรรคในการคุยกันของทั้งสองคนเลย ถึงตัวอยู่ไกล แต่ทุกครั้งที่ว่างล่ามักจะโทรหาว่าที่คู่หมั้น มากกว่าการพิมพ์ข้อความ เพราะเขาค่อนข้างยุ่งและต้องการฟังเสียงของเธอมากที่สุด
ครืด~ สายเรียกเข้าดังขึ้นพอดีกับจังหวะที่ร่างเล็กก้าวเท้าเข้ามาในเพนต์เฮ้าส์หลังเลิกเรียน เป็นสายที่เธอเฝ้ารอทั้งวัน ราวกับอีกฝ่ายรู้เวลาเป็นอย่างดี
รอยยิ้มหวานปรากฏบนใบหน้าสวย ขณะทอดมองสายของคู่หมั้นบนหน้าจอ ก่อนจะรีบกดรับ
“คิดถึงพี่ล่าจังเลยค่ะ” เสียงหวานรีบชิงเอ่ยความรู้สึกออกไป เพราะรู้ว่าเขาเองก็ต้องการพูดคำนั้นเหมือนกัน
(พูดแบบนี้พี่จองไฟลต์บินไปกลับฝรั่งเศสไทยเลยนะหนู)
“อย่านะ” ร่างเล็กปรามทันที เนื่องจากรู้ดีว่าคนแบบล่าไม่มีทางพูดเล่น เขาจริงจังทุกอย่าง แค่เธอเอ่ยเพียงคำเดียว อีกไม่กี่ชั่วโมงต่อจากนี้ เขาก็จะปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าเธออย่างแน่นอน
“เหนื่อยไหมคะ วั
