ความเงียบเข้าปกคลุมทันทีหลังจากถ้อยคำนั้นหลุดจากริมฝีปากของร่างเล็ก แต่ไม่นานนักล่าก็พูดขึ้น
“ฉันต้องจ่ายเท่าไร ถึงจะซื้อเวลาของเธอได้”
หลังได้ยินคำถามนั้น เจียร์ก็รู้สึกว่ามีบางอย่างขึ้นมาจุกแน่นที่กลางอก พร้อมความคิดที่ว่า สุดท้ายเขาก็ยังตีราคาของเธอเป็นเพียงสิ่งของที่สามารถใช้เศษเงินในบัญชีซื้อได้
ความคิดของเขาไม่เคยเปลี่ยนไปเลย
“เงินของพี่ล่าซื้อทุกอย่างไม่ได้หรอกนะคะ”
ร่างสูงเปลือยท่อนบนค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้นจากเตียง ก่อนจะถอนหายใจเฮือกหนึ่ง เธอกำลังเข้าใจผิด ผิดไปจากสิ่งที่เขาต้องการจะบอก
“ฉันไม่ได้คิดจะใช้เงินซื้อเธอ ไม่ต้องคิดแบบนั้น” ในขณะที่เขากำลังอธิบาย ด้วยความที่เธอไม่อยากฟังจึงเอ่ยแทรก
“เจียร์ให้เจไดมารับที่คอนโดนะคะ ไม่ต้องให้คนของพี่ล่าไปส่ง”
“ทำไมถึงเป็นมัน?” หัวคิ้วหน้าขมวดเข้ม ทำทีไม่พอใจอย่างลืมตัว ว่าตอนนี้เขาไม่มีสิทธิ์อะไรจะไปหวงเธอแล้ว เขาไม่ใช่เจ้าของชีวิตเธอ
