ร่างเล็กไม่สามารถโต้เถียงอะไรต่อไปได้อีก เธอทำเพียงแค่ยืนนิ่งน้ำตาคลอ เสียใจที่ตอนนี้ความจริงทุกอย่างปรากฏต่อหน้าเพื่อน
เจียร์หันไปมองเพื่อน เหมือนตอนนี้เจด้ามีคำถามมากมายที่อยากจะเอ่ยออกมา แต่เธอรู้ว่าไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมสำหรับการถามอะไรทั้งนั้น
“ด้า ฉันกลับก่อนนะ เจียร์กลับก่อนนะคะพี่บอล” เสียงหวานปนสั่นเครือเอ่ยขึ้น เธอถอนหายใจออกมา ค่อยๆ หันมองล่า แล้วเอ่ยแผ่วเบา “เรากลับคอนโดกันนะคะ”
ล่าหรี่ตาลงมองการกระทำนั้นของร่างเล็กอย่างแปลกใจ เธอไม่โวยวายต่อว่า แต่กลับนิ่งอย่างน่าเหลือเชื่อ ถึงจะแปลกใจไม่น้อยแต่เขาก็ยอมให้เธอจูงแขนออกไปจากห้องได้อย่างง่ายๆ ราวกับตั้งตารอว่าเธอจะระเบิดอารมณ์ออกมาให้เห็นเมื่อไร
แต่ผิดคาด เมื่อเธอไม่พูดอะไรออกมาเลยแม้แต่ประโยคเดียว แถมยังยอมเข้าไปนั่งภายในรถ โดยที่เขาไม่ต้องออกคำสั่ง
ระหว่างนั่งรถกลับคอนโด นัยน์ตาคู่สวยเอ่อคลอเต็มไปด้วยน้ำสีใส ก่อนที่มันจะไหลอ
