@วันต่อมา มหาวิทยาลัย
วันนี้เจียร์เตรียมใจเอาไว้แล้วว่ายังไงเธอก็ต้องเจอกับคำถามจากเพื่อนทั้งสอง เพราะเหตุที่ไม่คาดคิด แต่เธอกลับรู้สึกโล่งใจ เหมือนอยากจะพูดสิ่งที่อึดอัดมาตลอด
บางครั้งการที่เพื่อนรับรู้ก็ไม่ได้ทำให้ทุกอย่างแย่ลง อาจจะดีมากกว่าเดิม คือเธอไม่ต้องมาเก็บทุกอย่างเอาไว้เพียงคนเดียว
“ไผ่ เรามาทำงานที่มหาวิทยาลัยกันดีกว่านะ เจียร์ไม่สะดวกไปคอนโดจริงๆ” เธอบอกกับไผ่ หลังจากที่อาจารย์เลิกคลาส ตลอดการเรียนเขามานั่งข้างๆ อย่างเดิม โชคดีที่กลุ่มชอบหาเรื่องไม่ได้ลงเรียนในวิชานี้
“ได้ครับ ไผ่เข้าใจ”
“อีกสองวันก็จะไปค่ายแล้ว เอาไว้กลับจากค่ายแล้วกันนะ” เธอตัดสินใจแล้วว่าจะไปค่ายอาสา เพราะมันคือทางเดียวที่จะเอาตัวเองออกห่างจากล่าได้ แม้จะเป็นเวลาเพียงแค่หนึ่งอาทิตย์ก็ตาม
“ได้ครับ”
ไผ่ยิ้มพร้อมคำตอบสุภาพ เขาดูออกว่าเธอไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่าคำว่าเพื่อน แต่ถือคติประจำใจ น้ำหยดลงหินทุกว
