สองวันต่อมา
ร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรงดีขึ้นจากการได้พักผ่อนเต็มที่ รอยบนตัวค่อยๆ จางลงตามเวลา แต่ก็ยังไม่ได้เลือนหายไป
สองวันที่ผ่านมาเพื่อนๆ ต่างส่งข้อความถามไถ่ถึงอาการอย่างเป็นห่วง รวมทั้งไผ่ แต่มีเพียงคนเดียวที่เงียบหายไป คือคนที่เป็นเจ้าของร่องรอยบนตัวของเธอ
แต่ถึงเขาจะไม่ได้แสดงความรู้สึกผิดหรือห่วงใย มันเป็นเรื่องดีสำหรับเธอสำหรับสองวันที่ผ่านมา ที่เขาไม่เข้ามาวุ่นวาย
ร่างเล็กเดินออกไปรับแสงแดดที่ด้านนอกระเบียงห้อง ดวงตากลมเหม่อมองไปยังตึกสูงที่เรียงรายเบื้องหน้า ใช้เวลาดื่มด่ำกับบรรยากาศอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็เดินกลับเข้ามาภายในตัวห้อง
ติ้ง ติ้ง ติ้ง ติ้ง ติ้ง ~ เสียงแชตข้อความที่ดังขึ้นอย่างต่อเนื่องทำให้ร่างเล็กอดไม่ได้ที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดู เธอภาวนาในใจขอให้ไม่ใช่ข้อความจากล่า แล้วก็ต้องถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ไม่ใช่จริงๆ
แชตกลุ่ม: 3J
เจด้า: —ส่งรูป—
เจด้า: สุดหล่อฉันออกเด
