ล่ายังคงไม่ได้ตอบโต้อย่างเคย เขาจ้องมองเธอด้วยแววตาที่นิ่งเฉย ไม่แสดงออกมาแม้กระทั่งความโกรธแค้น เขานิ่งจนเธอไม่สามารถคาดเดาความคิดภายในใจได้เลย
“เจียร์คือคนที่สมควรได้รับความเจ็บปวดใช่ไหม”
“……..”
“คนที่เจ็บปวดที่สุดต้องเป็นเจียร์ใช่ไหมคะ”
น้ำเสียงของเธอสั่นไหว ถึงแม้จะไม่อยากให้อีกฝ่ายเห็นน้ำตา แต่เธอเจ็บปวดเหลือเกินกับเรื่องราวที่กำลังเผชิญอยู่ในตอนนี้
“เงียบไปซะ” นั่นคือคำแรกที่ล่าเอ่ยออกมาหลังจากที่เงียบไปพักใหญ่
“เจียร์เกลียดพี่ล่า” เสียงหวานที่สั่นเครือเอ่ยคำเดิมที่เคยบอกกับเขาบ่อยครั้ง และมันคือทั้งหมดจากความรู้สึกของเธอในตอนนี้ “ไม่เคยเกลียดใครมากเท่าพี่ล่ามาก่อนเลย”
“เกลียดได้ก็เกลียดไป” เขาตอบอย่างไม่แยแสกับความเกลียดชังภายในใจของเธอ “อยากรู้จริงๆ ว่าตอนมีอะไรกับคนที่บอกว่าเกลียดนักหนา เธอจะมีความสุขมากขนาดไหน”
ใบหน้าคมคายก้มลงอีกครั้ง ซุกไซร้บนซอกคอขาว สัมผัสนั้นทวีความร
