คำพูดที่ได้ยินทำให้เจียร์จ้องใบหน้าคมคายตรงหน้าโดยไม่คิดจะหลบสายตา แรงดึงที่ได้รับอาจไม่มากพอให้ร่างกายเจ็บแต่กลับบีบหัวใจจนปวดร้าว เธอตั้งใจเมินเฉยต่อคำพูดนั้น ทำราวกับว่าล่าไม่ได้เอ่ยคำพูดออกมา
“ทำเพื่ออะไรคะ”
“สะใจ” ล่าตอบสั้นๆ ไม่เดือดร้อนกับการกระทำที่ป่าเถื่อนของตัวเองเลยสักนิด ตรงกันข้ามเขากลับดูพอใจ จนเผยอารมณ์ดีออกมาทางสีหน้า
มือเล็กกำแน่น เจียร์โกรธที่เขาตั้งใจทำร้ายคนที่ดีกับเธออย่างตะวัน ดวงตากลมจ้องเขม็ง ก่อนจะกดเสียงเอ่ยบอกเป็นคำสั่ง “อย่ายุ่งกับพี่ตะวันอีก”
“เธอควรย้ำเตือนคำนั้นกับตัวเอง” ล่าค่อยๆ ปล่อยมืออยากเส้นผมนุ่ม ก่อนจะหยัดหลังตรง เขาละสายตาหันไปมองกระจกใสที่ทะลุให้เห็นสนามแข่งเบื้องล่าง ไม่ใส่ใจคำสั่งของเธอและคิดว่าไม่มีความจำเป็นอะไรที่ต้องทำตาม
“ฉันจะให้คนไปส่งเธอที่คอนโด”
“ไม่ต้องค่ะ เจียร์จะไปเยี่ยมพี่ตะวันที่โรงพยาบาล” หลังได้ยินเสียงหวานตอบกลับ ทำให้ล่าต้
