เจียร์สะอึกไปกับประโยคนั้นที่เหมือนเป็นคำตอกย้ำ ทั้งชีวิตของเธอแม้จะพบเจอแต่คนไม่ดีมามากมาย แต่ไม่เคยมีใครทำให้หมดความอดทนได้มากเท่าผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าคนนี้
“แค่คุยกับคนรู้จักก็ผิดแล้วหรอคะ ถึงกับต้องพูดจาแน่ๆ ใส่เจียร์เลยหรือไง”
ล่าเค้นหัวเราะเบาๆ แต่สายตาของเขากลับจ้องอย่างไม่ชอบใจกับการต่อปากต่อคำของร่างเล็กบนโซฟา
“เจียร์รู้ค่ะว่าระหว่างนี้ควรทำตัวยังไง พี่ล่าไม่ต้องห่วง เจียร์จะไม่ยุ่งกับใคร” เธอเว้นคำพูดไปครู่หนึ่ง สองมือกำแน่นพลางสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะเปล่งเสียงหนักแน่นเอ่ยประโยคต่อไป “จะอ้าขาให้พี่ล่าทำแค่คนเดียว”
ล่าหยัดยิ้มมุมปาก ทว่าสายตากลับฉายแววความไม่พอใจกับคำพูดประชดประชันของเธอ เขาพ่นลมหายใจร้อนออกมาแรงๆ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ชวนให้คนฟังรู้สึกเย็นยะเยือก “ต้องใช้อะไรยัดเข้าไปในปาก? ถึงจะหยุดพูดให้ฉันอารมณ์เสียสักที”
ร่างเล็กถึงกับลำคอแห้งผากกลืนน้ำลายได้อย่าง
