วันต่อมา ณ คอนโดของมิวะ
ปึก! ปึก!
แปรงแต่งหน้าและขวดรองพื้นถูกวางลงบนโต๊ะเครื่องแป้งอย่างแรงด้วยความรู้สึกหงุดหงิดที่ไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดปกติได้ เพราะฉันอยากบรรยายออกมาเป็นคำด่ามากกว่า!
“ไม่คิดเลยว่าไอ้รอยแดงแบบนี้มันจะกลบยาก!” ตอนออกจากบ้านเขาฉันใส่เสื้อเชิ้ตแขนยาวกับกางเกงขายาว มันพอจะปกปิดไม่ให้คนเห็นร่องรอยจากเรื่องที่เกิดขึ้นได้ แต่เมื่อมาทดลองทำด้วยตัวเองแล้วฉันไม่ใช่คนเก่งเรื่องแต่งหน้าสักเท่าไหร่ ทำไมมันช่างยากเย็นขนาดนี้ แล้วยิ่งเห็นรอยแดงบนต้นคอ ภาพของเขาก็เข้ามาในหัวอีก....ฉันเมาก็จริง แต่รู้ตัวเองดีว่าต้องการและทำอะไรไปบ้าง
Reeeeee!
เสียงเรียกเข้าดังขึ้นขัดจังหวะความคิดทำให้ต้องวางแปรงในมือ เดินกลับไปออกจากห้องแต่งตัวตรงไปยังโทรศัพท์ที่หน้าจอสว่างวาบปรากฏชื่อเจ้าของเบอร์ที่โทรเข้ามา ‘คุณแม่’ มือเล็กเอื้อมมือไปหยิบขึ้นมากดรับสายพร้อมยกขึ้นแนบหูและทิ้งน้ำหนักพลิกนอน
