เธอเดินตามหาเขาอยู่นาน ระหว่างนั้นก็ได้รับสายตาจากหลายคน ไม่แปลกที่มันต้องเป็นอย่างนั้น แต่เธอยังไม่ชินเลย เธอเคยอยู่หน้ากล้องไลฟ์สดก็จริงคนดูหลักพันถึงหลักหมื่น แต่มันไม่ใช่อย่างนี้เพราะมันมีทั้งสายตายินดีและไม่ยินดีอยู่ด้วย
“พี่บูม !”
เมื่อเห็นเป้าหมายเธอก็รีบเรียกชื่อเขาอย่างลืมตัว เพราะกลัวว่าอีกคนจะเดินไปทางอื่นแล้วตามไม่ทัน ดวงตากลมโตหลุบมองไปที่มือของเขา ก่อนหน้านี้มันมีดอกไม้ช่อโตแต่ตอนนี้มันคงไปอยู่ในมือใครสักคนแล้ว
ความรู้สึกบางอย่างที่ไม่มีชื่อเรียกพลันเกิดขึ้นกลางอกจนน่ารำคาญ
“จะกลับแล้วเหรอ”
“น้องฌอนล่ะ” เธอพยักหน้าเป็นคำตอบ
อันที่จริงรุ่นพี่ยังนัดฉลองแต่เธอขอบ่ายเบี่ยงเพราะกังวลกับลูก เธอไม่เคยห่างจากลูกเกินสิบชั่วโมงสักครั้ง หัวอกของคนเป็นแม่มันอยู่ไม่สุข
“อยู่กับย่าเขา”
“คะ !”
เฌออุทานเป็นคำถาม คิดว่าตัวเองหูแว่วแต่เขาทำหน้านิ่งเป็นการยืนยัน จนเธอเริ่มรู้สึกทำตัวไม
