บทที่ 16
เธอบอกเขาว่าให้มาส่งที่รถ แต่เขากลับตบไฟเลี้ยวมุ่งหน้าออกทางประตูใหญ่ของมหาวิทยาลัย จนเธอต้องหันไปมองพยายามจะไม่พูดต่อปากต่อคำแต่เขาแสร้งทำเป็นไม่รู้ว่าเธอมองอยู่
“จะพาเฌอไปไหน มันดึกแล้วนะพี่บูม”
“ไปส่งบ้าน”
“แล้วรถล่ะ พรุ่งนี้เฌอต้องไปโกดังไปทำงาน”
พรุ่งนี้เป็นวันหยุดแน่นอนว่าเธอไม่ได้มีวันหยุดเหมือนอย่างใครเขามาร่วมสองปีแล้ว การเป็นเจ้าของธุรกิจมันเติบโตเร็วแต่ก็แลกมาด้วยการทำงานที่ไม่เคยมีวันหยุดตรงกับคนอื่น
เพราะวันหยุดของคนอื่นคือวันที่เธอต้องกอบโกยออร์เดอร์สินค้าให้ได้มากที่สุด ถึงแม้ว่าตอนนี้จะมีพนักงานดูแลทุกอย่างให้ มีคนมาไลฟ์สดเรียกออร์เดอร์แต่เธอต้องไปดูเพื่อความเรียบร้อยอยู่ดี
ยิ่งตอนที่เธอผิดหวังกับสายเธอยิ่งกลัวการถูกหักหลังมากขึ้นเท่าตัว ไม่อยากไว้ใจใครอีกต่อไปแล้ว
“พรุ่งนี้พี่ไปรับเอา ฌอนหลับแล้วสงสารเขาเราจะเอากลับยังไง”
“คาร์ซีตก็มี ไม่ใช่ปัญหาค่ะ เฌอ
