บทที่ 17
“ถ้าเธอไม่มีใคร พี่จีบเราได้ไหม”
เฌอริตาขาอ่อนจนเกือบทรุด ดีหน่อยที่เอาสะโพกวางบนชั้นวางของไว้นิดหน่อยแล้ว เรื่องที่เธอคิดกับเรื่องที่เขาพูดมามันคนละเรื่องกันเลย
เธอนึกว่าเขาจะคุยเรื่องลูก
“เมาเหรอ”
เธอถามทั้งที่ก็ไม่ได้กลิ่นเครื่องดื่มชนิดไหนจากตัวเขา มีเพียงกลิ่นน้ำหอมจาง ๆ ลอยตลบเข้าจมูกมากับลมเย็นที่ผ่ายเข้ามาทางประตูหน้าบ้าน
“เอาอะไรมาเมา ไม่ดื่มเลยสักหยด”
“คิดยังไงมาถามแบบนี้”
เขาสังเกตดูปฏิกิริยาของเธอที่มีต่อคนพูดเขาแล้วพลอยให้ใจโล่งไปนิดหนึ่ง เธอไม่ได้แสดงท่าทีรังเกียจเขาอย่างที่นึกกลัวแต่เป็นการทำสีหน้าเฉยพลางตกใจออกมาแทน
“คิดว่าชอบเรา”
เขาทำลมตีเข้าหน้าเธออีกครั้ง ประโยคแรกว่าไม่เชื่อหูแล้ว ประโยคหลังซ้ำไม่อยากเชื่อเลย ‘ชอบ‘ เนี่ยนะ
ตั้งแต่ตอนไหน
“เขามีแต่เดินไปข้างหน้า พี่บูมเดินถอยหลังเหรอ” เฌอว่าพลางหัวเราะขบขัน
“พี่อาจจะวิ่งตามหลังเราอยู่ก็ได้”
“เฌอ
