ธีภีทร์เอ่ยเสียงเรียบ
“พูดยากนะ… ถ้าพ่อเขาไม่ยอมให้เราเจอหลาน ตั้งแต่พี่มินตราจากไปเธอยังเล็ก เขาก็เลี้ยงดูมาด้วยตัวเอง… นายเองก็เพิ่งได้เจอหลานตอนโตนี่แหละ”
เรย์เชาว์ถอนหายใจยาว เสียงเบาลง
“ฉันเคยไปขอเขามาเลี้ยงด้วยซ้ำ แต่พี่เขยกลับพาเธอหนีไปอยู่เชียงราย… พอฉันรู้ว่าเธอเข้ามาเรียนมหาลัยในกรุงเทพ ก็เลยตามไปหา มิลินน่ะ… สวยเหมือนพี่มินตราไม่มีผิดเลย”
ธีภีทร์ยกแก้วไวน์ขึ้น ก่อนเอ่ยปลอบใจ
“เอาใจช่วยนะ ทุกอย่างมันเหมือนฟ้าลิขิตแล้ว… ทำวันนี้ให้ดีที่สุดก็พอ”
ทั้งคู่สบตากันเล็กน้อย ก่อนยกยิ้มบาง ตบไหล่ให้กำลังใจกัน ท่ามกลางแสงไฟระยิบระยับ ของงานเลี้ยงที่ยังดำเนินไปอย่างหรูหรา
บ้านตระกูลธิรเดชากุล
รถยนต์หรูแล่นเข้ามาจอดในลานกว้างของคฤหาสน์ตระกูลเดชากุล
อชิเปิดประตูลงมา เดินตรงเข้าตัวบ้านด้วยก้าวเรียบสง่า
ทันทีที่ผ่านประตูบานใหญ่ เขาเห็นคุณแม่ไออุ่นนั่งอยู่ที่ห้องรับแขก แผ่นเอกสารโครงการ
