วัฒนธรรมที่นี่... แปลกๆ นะ
น่ากลัวที่สุด... ใครมาขายก็เรียกพี่สะใภ้หมดเลยหรือไง มิลินคิดในใจ มือกำสายกระเป๋าแน่นกว่าเดิม รีบก้าวเดินออกไปโดยไม่กล้าเหลียวหลัง
ก่อนที่เธอจะขย้ำ นามบัตรเขาทิ้งลงถังขยะ
"เราคงไม่ได้เจอกันอีกตลอดไป... ไอ้เจ้าพ่อแรงเยอะ!
บนชั้นกระจกกว้าง อชิยืนท้าวเอวมองลงมายังร่างบางที่ ทำท่าทางเดินเร็วกว่าวิ่ง ลิ้นกระพุ้งแก้มแน่นรอยหงุดหงิดกดคิ้วเข้าหากัน
ถึงเขาจะไม่ได้ยินเธอพูดอะไร แต่กลับรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
คนแรกที่หิ้วขึ้นไปนอนถึงห้อง...
คนแรกที่กล้าตั้งค่าตัวแสนแพง...
ถ้าเธอให้ลูกกับฉันได้จริงๆ ต่อให้ฉันมีเงินล้นฟ้า...
เธอก็ผลาญหมดอยู่ดี
เขายกเท้าเตะลมอย่างแรงด้วยความหงุดหงิด
“โธ่เว้ย... ราเมธ! นายนี่มันน่าไล้ไปเลี้ยงวัวนัก!”
เสียงต่ำลอดไรฟัน สะท้อนก้องในห้องกระจกว่างเปล่า บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยความกดดัน ที่แทบจะระเบิดออกมา
สำนักงานข่าวแห่งหนึ่
