ชายร่างสูงยืนอยู่ตรงหน้า
สูทสีดำสนิทห่อหุ้มร่างสูงใหญ่ไว้ทั้งตัว
ดวงตาคมลึกที่เคยเย็นชา กลับดูพร่ามัว แฝงไว้ด้วยแรงฤทธิ์ของอะไรบางอย่าง
เขาก้มหน้าลงช้าๆ
เสียงทุ้มต่ำ แหบพร่า คล้ายเสียงที่ดังมาจากใจกลางความมืด กระซิบขึ้นว่า
“อายุ... เท่าไหร่”
น้ำเสียงนั้นไม่ใช่แค่คำถาม
แต่มันเหมือนเป็นคำประกาศ... ว่าต่อจากนี้ เธอไม่มีสิทธิ์ปิดบังอะไรอีก
มิลินเงยหน้าขึ้นอย่างช้าๆ ดวงตาสั่นระริก พยายามไม่กลั้นหายใจ เสียงเธอเบาจนแทบไม่ได้ยิน แต่ก็หนักแน่นพอให้เขาได้ยินชัด
“ยี่... ยี่สิบสามค่ะ...”
แววตาของเขานิ่งไปชั่ววินาที ก่อนจะโน้มตัวลงใกล้อีกนิด ลมหายใจอุ่นร้อนของเขา เฉียดผ่านแก้มของเธอ จนขนลุก
และในวินาทีนั้นเอง... มิลินก็รู้แล้วว่า เธอกำลังอยู่ต่อหน้าผู้ชายที่อันตรายที่สุดในชีวิตของเธอ
มือหนาสอดเข้าที่ท้ายทอยของเธออีกข้าง
อีกมือจับที่หัวไหล่เล็ก ก่อนจะออกแรงดึงร่างบางให้เอนตัวลงบนเตียงนุ่ม..
