พราวตะวันถึงกับรู้สึกสะอึกในใจกับทุกคำพูดที่มันทิ่มแทงหัวใจเธอตลอดมา หญิงสาวยืนน้ำตาคลอเบ้า จับจ้องมองหน้าของคุณภิรมย์ภัทรอีกครั้ง
"พ่อขอโทษนะหนูพราวที่ดึงหนูเข้ามาอยู่ในสถานการณ์ที่มันย่ำแย่แบบนี้ พ่อขอโทษแทนลูกชายด้วยที่มันพูดจาไม่ให้เกียรติ ทำตัวไม่เคยให้เกียรติหนูเลย พ่อยอมรับว่าพ่อเห็นแก่ตัวที่อยากให้หนูแต่งงานกับลูกชายที่ไม่เอาไหน"
"พราวไม่ได้เป็นอะไรค่ะ เพราะสิ่งที่คุณกิตพูดมามันเป็นความจริงที่สุดแล้ว"
"ถึงมันจะเป็นความจริง แต่มันก็เป็นความจริงที่หนูไม่มีทางเลือกนะหนูพราว ถ้ามันจะไม่เข้าใจ ถ้ามันจะไม่รู้สึกเห็นใจใคร ก็ปล่อยให้มันไปตายซะ พ่อจะคืนชีวิตที่มีความสุขให้กับหนูพราว ไม่ต้องมาทนอยู่ ไม่ต้องมาทนฟังกับคำพูดคำจาที่มันเลวร้ายพวกนี้"
"แต่พราวทนได้นะคะคุณพ่อ พราวไม่ได้ขอให้ใครมาเข้าใจ พราวไม่ได้ขอให้ใครมาเห็นใจด้วยซ้ำ เพราะคุณพ่อใจดีกับพราวมาก พราวแค่อยากตอบแทน"
"แต่หนูพร
