ตอนที่ 6 โดนแกล้ง (ย้อนอดีต 5 )
1452 คำ
หลายชั่วโมงต่อมา...
หลังจากที่เรียนคาบสุดท้ายเสร็จเรียบร้อยแล้ว สายลมกับสายฟ้าก็แยกไปเล่นบาสที่สนามบาส ซึ่งเธอก็ไม่ได้ตามไป แต่กลับมานั่งทำการบ้านวิชาภาษาไทยที่โต๊ะม้าหินอ่อนหน้าโรงเรียนแทน
"ปวดฉี่จัง" โดยพอทำไปได้สักพักเด็กสาวก็รู้สึกอยากเข้าห้องน้ำ จึงปิดสมุดลงแล้วรีบเดินมาเข้าห้องน้ำที่อยู่โซนด้านหลังอาคาร
"ทำไมวังเวงจังเนี่ย" ซึ่งเดินมาได้สักพักเธอก็รู้สึกขนลุกแปลก ๆ เนื่องจากตอนนี้เป็นเวลาห้าโมงแล้ว ทำให้คนที่อยู่ภายในโรงเรียนค่อนข้างน้อย แล้วยิ่งตรงนี้เป็นโซนด้านหลังอีก ยิ่งแทบไม่มีคน
"รีบเข้าดีกว่าเรา" พอคิดได้แบบนั้น ลูกแพรก็รีบวิ่งมาเข้าห้องน้ำ ซึ่งพอจัดการธุระของตัวเองเสร็จแล้ว กำลังจะเปิดประตูออกจากห้องน้ำ ก็ปรากฏว่ามันถูกล็อกจากด้านหน้า
"ใครอยู่ด้านนอก" เด็กสาวใช้มือทุบไปที่ประตูหลายครั้ง หลังจากที่ได้ยินเสียงหัวเราะพูดคุยกันอยู่ทางด้านนอก
"ฮ่า ๆ อยู่นี่แหละแก ยัยหลานคนใช้หน้าโง่"
เสียงที่กำลังพูดคุยกันอยู่นั้น เธอจำได้ดีว่าเป็นเสียงของใคร นีน่ากับแก๊งเพื่อนนั่นเอง ทำไมอีกฝ่ายต้องแกล้งเธอด้วย เธอไม่เข้าใจเลย
พรึบ!
และขณะที่กำลังทุบไปที่ประตูอยู่นั้น ก็ดันมีน้ำถูกสาดเข้ามา ทำให้ตอนนี้ตามตัวของเธอเปียกไปหมด
"ยัยหน้าโง่ อยากมายุ่งกับคนที่ฉันชอบเอง ช่วยไม่ได้ ไม่รู้จักเจียมตัวเอง"
เสียงตะโกนบอกเข้ามา สักพักเธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้าคนที่ยืนอยู่ด้านนอกเดินออกไปกัน
"ฮือ ๆ" ลูกแพรร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจที่โดนเพื่อนแกล้ง เธอไม่เข้าใจเลยว่าทำไมอีกฝ่ายต้องมาทำอะไรแบบนี้กับเธอด้วย
พอถึงเวลาที่คนรถที่บ้านมารับกลับบ้านแล้ว เด็กหนุ่มก็หันไปเรียกแฝดของตัวเอง
"ไอ้ฟ้า ถึงเวลากลับบ้านแล้ว"
"โอเค งั้นไปกัน" สายฟ้าที่กำลังเล่นบาสอยู่ก็โบกมือลาเพื่อน แล้วเดินมาหยิบกระเป๋าของตัวเอง
เราสองคนก็เดินตามกันมาหยุดที่รถที่บ้านที่จอดรอรับอยู่
"ยาใจไปไหน"
"คุณหนูกลับกับเพื่อนแล้วครับ"
"แล้วลูกแพรยังไม่มาเหรอ" สายฟ้าถามคนรถ ซึ่งอีกฝ่ายก็ส่ายหน้าปฏิเสธ
"ยังเลยครับคุณหนู"
"ไปไหนนะ ปกติยัยนั่นจะมานั่งรอแถวนี้นิ" สายฟ้าพูดพึมพำ
ซึ่งเขาก็ไม่ได้อะไร ขยับเข้ามานั่งในรถ พร้อมกับหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านรอ
"นานผิดปกติแล้วนะเนี่ย"
หลังจากที่นั่งอ่านหนังสือต่อได้พักใหญ่ คนที่นั่งอยู่ด้านข้างก็พูดออกมา ซึ่งเขาก็เห็นด้วยกับสายฟ้า
"หรือว่ายัยนั่นจะกลับแล้ว"
"ไม่มีทาง" ลูกแพรไม่มีทางที่จะกลับก่อนพวกเขาแน่
"แล้วยัยนั่นไปไหนได้ มึงลองโทรหาดู"
"ลูกแพรไม่มีโทรศัพท์"
"อะไรวะเนี่ย งั้นเดี๋ยวกูไปเดินหาก่อน เผื่อบางครั้งอาจจะนั่งทำการบ้านอยู่ที่ไหนสักแห่งแล้วลืมเวลา"
"อืม" สายลมพยักหน้าเพื่อสื่อว่าเข้าใจสิ่งที่แฝดตัวเองบอก โดยหลังจากนั้นก็เดินหายออกไป ซึ่งเขาก็เดินลงจากรถ
"เดี๋ยวผมมา" เขาบอกไปยังคนรถ แล้วเดินออกมา
ครืด ครืด
ขณะที่เขากำลังเดินหาลูกแพรอยู่นั้น โทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าก็ดั่งสั่นขึ้นมา ชายหนุ่มจึงล้วงหยิบขึ้นมาดู ก็พบว่าเป็นสายฟ้าโทรมา ซึ่งเขาก็รีบกดรับสาย
"เห็นหรือยัง"
(มึงรีบมาที่ตึก xx ด่วน)
"มีอะไร"
(รีบมาเถอะน่า อย่าถามมาก)
หลังจากที่ได้ยินปลายสายพูดแบบนั้น เขาก็รีบเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงนักเรียน แล้วรีบวิ่งมายังจุดหมายที่แฝดตัวเองบอก
"ให้กูมาดูอะไร แล้วนั่นไม่ใช่ของลูกแพรเหรอ" เพราะเขาจำได้ว่ากระเป๋าที่สายฟ้ากำลังถืออยู่นั้นคือของลูกแพร
"ก็ใช่ กูเห็นมันถูกทิ้งอยู่ในถังขยะ"
พอเขาได้ยินแบบนั้น ก็รีบเดินไปแย่งกระเป๋าของลูกแพรมาถือเอาไว้ โดยพอมองดูสมุดด้านในก็พบว่ามีรอยขีดข่วนด้วยปากกาเต็มไปหมด
"กูว่าสถานการณ์เริ่มไม่ดี โทรหาแม่ดีไหม"
"อืม" เขาพยักหน้าบอกสายฟ้า ยื่นกระเป๋ากลับไปให้มันถือ แล้วเดินตามทางมาเรื่อย ๆ เผื่อบางครั้งอาจจะเจอเข้ากับลูกแพร
"อยู่ไหนนะ" หลังจากที่เดินดูจนทั่วแล้วก็ไม่พบเข้ากับเด็กสาวเลย จึงตัดสินใจเดินไปที่ห้องน้ำเผื่อบางครั้งอีกฝ่ายจะมาทำธุระ
"ลูกแพร" สายลมตัดสินใจตะโกนเรียกเข้าไปในห้องน้ำหญิง แต่ปรากฏว่าได้ยินเสียงเงียบกลับคืนมา เขาจึงเดินมาที่ห้องน้ำอีกหลังที่อยู่ไม่ไกล
"ลูกแพร" และเด็กหนุ่มก็ตะโกนเรียกชื่อเด็กสาวไปอีกครั้ง
"ละ...ลมเหรอ"
แต่พอเรียกไปครั้งนี้ ปรากฏว่าเขาได้ยินเสียงเด็กสาวตอบกลับมา เขาจึงถือวิสาสะเดินเข้าไปในห้องน้ำหญิง ก็พบว่าห้องมันถูกล็อกจากด้านนอก
ปัง! ปัง!
"ลูกแพร เธออยู่ในนี้ใช่ไหม" เขาใช้มือเคาะไปที่ประตู
"ใช่ เราอยู่ในนี้ แต่มันล็อกจากข้างนอก เราออกไม่ได้"
"รอแป๊บนึง เดี๋ยวฉันไปหากุญแจก่อน"
"อืม"
พอได้ยินเสียงลูกแพรตะโกนกลับมา เขาก็รีบวิ่งออกมานอกห้องน้ำ ก็พบเข้ากับสายฟ้าที่เดินผ่านมาพอดี
"เป็นไงบ้าง"
"ถูกขังอยู่ในห้องน้ำ เดี๋ยวกูไปหากุญแจกับภารโรงก่อน"
"กูว่าภารโรงก็คงไม่มีกุญแจหรอก"
ก็จริงอย่างที่สายฟ้าพูด เพราะถ้าเธอโดนแกล้งโดยการขังในห้องน้ำ ภารโรงก็คงไม่มีกุญแจ พอคิดได้แบบนั้น เด็กหนุ่มก็มองหาท่อนไม้ก้อนใหญ่ ซึ่งพอเจอขนาดที่ต้องการแล้วก็รีบเดินไปหยิบ เขาก็รีบเดินมาหยิบแล้วเดินกลับเข้ามาภายในห้องน้ำ
"ฉันจะทุบกุญแจเข้าไปนะ" สายลมตะโกนบอกคนด้านใน แล้วใช้ไม้ทุบไปยังกุญแจ
พรึบ!
ซึ่งหลังจากที่กุญแจถูกทุบแล้ว สายลมก็กระชากประตูเปิดออก ก็พบเข้ากับลูกแพรที่กำลังนั่งอยู่บนชักโครกพร้อมกับร้องไห้สะอื้น
"ลม" โดยพออีกฝ่ายเห็นคนที่มาช่วยแล้ว เธอก็รีบลุกขึ้นเดินเข้ามากอดเขา
"ใครทำ" เด็กหนุ่มถาม แต่อีกฝ่ายก็ยังไม่ตอบเอาแต่กอดเขาแน่น
"แล้วทำไมถึงเปียกแบบนี้"
เด็กสาวก็ยังไม่ยอมตอบ เอาแต่ร้องไห้ ซึ่งเขาเห็นแบบนั้นก็รู้สึกโกรธเป็นอย่างมาก
"ถูกขังในนี้นานหรือยัง"
"นานแล้ว ตั้งแต่เลิกเรียน" ลูกแพรตอบเสียงสะอื้น เขาจึงกอดประคองเธอเอาไว้ แล้วเงยหน้ามองแฝดของตัวเองที่ยืนอยู่ด้านข้าง
"กูว่าพาลูกแพรไปที่รถกันดีกว่า"
"อืม" เขาตอบกลับสายลม แล้วเดินประคองลูกแพรมาที่รถ
"หนูแพรลูก"
โดยพอเดินมาถึงที่รถแล้ว สายลมก็พบเข้ากับพ่อกับแม่ตัวเองที่ยืนอยู่ ซึ่งพอท่านเห็นเขาเดินประคองลูกแพรมา ท่านก็รีบเดินเข้ามาหาด้วยความเป็นห่วง
"ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ใครแกล้งหนูบอกฉันมาเดี๋ยวฉันจะจัดการให้"
"คะ..." ลูกแพรมีท่าทีลำบากใจนิดหน่อย เพราะไม่รู้ว่าตัวเองควรที่จะบอกไปไหมว่าใครแกล้งเธอ
"ใครทำบอกแม่ฉันเลย" สายฟ้าพูดเสริม เธอจึงเงยหน้าจ้องมองสายลมซึ่งเขาก็มองเธออยู่เช่นกัน
"ใครทำ"
"นีน่า" ลูกแพรตัดสินใจพูดออกไป
"ใครคือนีน่าลูก" ยาหยีรีบหันมามองลูกแฝดของตัวเอง
"เพื่อนร่วมห้องพวกผมเองครับ" สายฟ้าบอกแม่ของตัวเองออกไป
"เพื่อนร่วมห้อง แสดงว่าก็ยังเป็นเด็กอยู่ ทำไมถึงกล้าแกล้งเพื่อนแรงขนาดนี้"
"เฮียว่าให้หนูลูกแพรกลับไปเปลี่ยนชุดก่อนดีกว่า ตอนนี้คงจะหนาวมาก" สิงหาถอดเสื้อสูทของตัวเองออก แล้วมาสวมใส่ให้กับเด็กสาวที่ยืนสะอื้นอยู่
"ค่ะ ไปกันลูก กลับบ้านกันดีกว่า" ยาหยีประคองเด็กสาวขึ้นมานั่งบนรถ ส่วนสายลมกับสายฟ้าก็ขยับเข้ามานั่งลงเบาะด้านหลัง และสิงหาผู้เป็นสามีก็ไปนั่งลงที่ว่างข้างคนขับแทน
- ผู้เขียน
