ตอนที่ 7 เพื่อนสนิท (ย้อนอดีต 6 )
1580 คำ
หลังจากที่กลับมาถึงบ้านแล้ว ลูกแพรก็ถูกป้าของตัวเองพาไปพักที่ห้องทันที
"เป็นยังไงบ้าง"
"หลับแล้วค่ะคุณผู้หญิง"
"เฮ้อ! ตัวเล็กแค่นี้ก็ยังแกล้งกันได้ลง" ยาหยีส่ายหน้าไปมา เพราะเธอรับไม่ได้ที่เด็กในความดูแลโดนแบบนี้
"แล้วเราจะจัดการยังไงกันดี"
"พรุ่งนี้หนูจะไปที่โรงเรียนค่ะ หนูต้องการพบกับคนที่แกล้งหนูลูกแพร และเด็กคนนั้นต้องถูกลงโทษให้สาสมกับการกระทำที่เธอทำ"
"ผมเห็นด้วยครับแม่" สายฟ้าที่นั่งอยู่ก็พูดออกมา
"เรื่องมันจะไม่ใหญ่เหรอคะคุณผู้หญิง ดิฉันกลัวว่าพวกท่านจะเดือดร้อน" สุนีพูดด้วยความเป็นห่วงเจ้านาย เนื่องจากโรงเรียนที่หลานสาวเธอเรียนนั้น มีแต่ลูกหลานตระกูลผู้ดีเรียนกัน
"เรื่องใหญ่สิดี ฉันอยากให้เรื่องมันใหญ่ ๆ เลย กล้าดียังไงมาทำเด็กฉัน"
"ใจเย็นครับหนู" สิงหาที่นั่งอยู่ด้านข้างภรรยาสาวก็ยื่นมือมาลูบศีรษะของเธอเบา ๆ เพื่อให้ใจเย็น
"ก็หนูโกรธมากนี่คะสิงห์"
ซึ่งในตอนที่กำลังนั่งคุยกันอย่างซีเรียสอยู่นั้น แม่บ้านคนหนึ่งก็ดันเดินเข้ามานั่งลงด้านหน้า "คุณผู้หญิงคะ มีคนมาขอพบค่ะ"
"ใคร"
"เขาบอกว่าชื่อ นัฐนัย เป็นคุณพ่อของเด็กผู้หญิงนีน่า เพื่อนคุณหนูค่ะ"
"หนูจะให้เขาเข้าพบไหม"
"มาคนเดียวหรือพาลูกสาวมาด้วย"
"พาลูกสาวมาด้วยค่ะ"
"งั้นก็ไปเรียกเขาเข้ามา" พอเจ้าของบ้านพูดแบบนั้น แม่บ้านที่เพิ่งเข้ามาเมื่อกี้ก็ลุกขึ้นเดินกลับออกไป ไม่นานก็เดินนำพ่อของนีน่าเข้ามา
"สวัสดีครับคุณสิงหา คุณยาหยี ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ"
"ไม่ต้องพูดอ้อมค้อมหรอกค่ะ ไม่ทราบว่าคุณมาทำไม"
"เอ่อคือผมเพิ่งได้รับสายจากผู้อำนวยการโรงเรียนว่าลูกสาวของผมได้แกล้งเพื่อนโดยการขังไว้ห้องน้ำ"
"แล้ว?"
"แล้วพอผมรู้ว่าเด็กคนนั้นเป็นคนของคุณยาหยี ผมก็เลยรีบมาขอโทษ กับการกระทำสิ้นคิดของลูกสาว ผมขอโทษจริง ๆ นะครับ" นัฐนัยยกมือไหว้ขอโทษยกใหญ่
"ขอโทษคุณยาหยีสิ" นัฐนัยหันไปต่อว่าลูกสาวของตัวเอง ซึ่งนีน่าก็รีบยกมือไหว้ขอโทษ
"หนูขอโทษค่ะ"
"ยังเด็กอยู่เลย ทำไมถึงกล้าแกล้งเพื่อนแรงขนาดนั้น"
"นะ...หนูไม่ได้ตั้งใจ"
"ช่างเป็นเด็กที่น่ากลัวจริง ๆ"
"ผมขอโทษครับคุณยาหยี ขอโทษที่เลี้ยงลูกมาไม่ดี"
"....."
"แล้วเด็กคนที่ลูกผมแกล้งอยู่ไหนครับ เดี๋ยวผมจะให้ลูกสาวผมขอโทษเด็กคนนั้น"
"พ่อ หนูไม่ขอโทษยัยชั้นต่ำนั่นหรอกนะ"
"แกหยุดเดี๋ยวนี้เลยนีน่า รู้ไหมการเล่นบ้า ๆ ของแกทำให้ฉันเดือดร้อน"
"พ่อดุหนูเหรอ"
"ใช่ไง"
"ฉันว่าคุณพาลูกของตัวเองกลับไปดีกว่าค่ะ ถ้ายังไม่สำนึกอยู่แบบนี้ ฉันคงไม่รับคำขอโทษ"
"คุณยาหยีครับ"
"และเรื่องที่ลูกของคุณแกล้งคนของฉัน ยังไงลูกของคุณก็ต้องโดนทัณฑ์บน"
"คุณยาหยีครับผมว่ามันแค่เรื่องเล็ก ๆ เองนะ"
"เล็กสำหรับคุณค่ะ แต่มันไม่เล็กสำหรับฉัน เชิญ" ยาหยีพูดตอบกลับอย่างไม่ไว้หน้า พร้อมกับชี้ออกไปทางประตู ซึ่งนัฐนัยก็ทำท่าทางฟึดฟัด แล้วลุกขึ้นเดินออกไป และนีน่าก็วิ่งตามพ่อของตัวเองไปติด ๆ
"ช่างเป็นเด็กที่ก้าวร้าวมาก"
"พ่อกับแม่คงเลี้ยงตามใจมาก นิสัยถึงเป็นแบบนี้ แล้วนี่พรุ่งนี้ยังจะไปที่โรงเรียนไหมครับ"
"ไปค่ะ หนูจะเข้าไปคุยกับผู้อำนวยการโรงเรียน"
"โอเค งั้นวันนี้ก็แยกย้ายเถอะ เด็ก ๆ ก็ไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดได้แล้ว จะได้ลงมากินข้าวเย็น"
"ครับ"
สายฟ้าและสายลมก็ต่างลุกขึ้นพร้อมกับเดินออกมาจากห้องรับแขก
แต่พอจะเดินขึ้นบันได เด็กหนุ่มก็ดันเปลี่ยนใจเลี้ยวออกไปทางหลังบ้านแทน
"มึงจะไปไหน"
สายฟ้าที่เดินนำหน้าอยู่ ก็เอ่ยทักแฝดตัวเอง แต่สายลมก็ไม่ได้ตอบกลับ แต่เลือกที่จะเดินออกมาเลย
เขาเดินตามทางมาเรื่อย ๆ จนมาหยุดอยู่หน้าห้องพักของลูกแพร
"คุณหนู มาทำอะไรตรงนี้คะ" สุนีที่กำลังจะเดินออกจากห้อง หลังจากที่ก่อนหน้านี้แวะมาดูหลานสาว ซึ่งพอเห็นว่าอีกฝ่ายยังนอนหลับอยู่ ก็เลยว่าจะไปช่วยงานเพื่อนที่บ้านใหญ่ต่อ
"คือผมอยากมาดูลูกแพรครับ"
"อ๋อ"
"ยังไม่ตื่นใช่ไหมครับ"
"ใช่ค่ะ"
"ผมขอเข้าไปดูเธอได้ไหม"
"ได้ค่ะคุณหนู"
พอป้าของลูกแพรเอ่ยอนุญาต สายลมก็รีบเดินเข้ามาหยุดยืนอยู่ที่ด้านข้างเตียงและมองไปยังคนที่กำลังนอนอยู่
"ป้าจะไปทำอะไรก่อนก็ได้นะครับ ผมขอยืนอยู่นี่สักพัก เดี๋ยวตอนออกไปจะปิดประตูให้เอง"
"โอเคค่ะ งั้นเดี๋ยวป้าไปช่วยงานคนอื่นที่บ้านใหญ่ก่อนนะ" สุนียิ้มให้กับลูกเจ้านายตัวเอง แล้วเดินออกจากห้องมา
สายลมเห็นว่าป้าแม่บ้านออกไปแล้ว เขาก็มานั่งลงข้างเตียงและจ้องมองคนที่ยังนอนหลับอยู่
"ช่วยด้วย"
พอนั่งอยู่ตรงนี้สักพักใหญ่ คนที่นอนหลับอยู่ก็ละเมอบ่นพึมพำ พร้อมกับยื่นมือไปมาเขาจึงยื่นมือตัวเองไปจับมือของเธอเอาไว้
"ไม่ต้องกลัว ตอนนี้เธอปลอดภัยแล้ว"
คนที่นอนหลับอยู่ก็ค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้นมา ซึ่งพอเธอเห็นเขาก็เลยเรียกชื่อ "ละ...ลม เรากลัว"
"ไม่ต้องกลัว ฉันอยู่ตรงนี้แล้ว อยู่ข้างเธอ"
"ทำไมนีน่าต้องรังเกียจเราด้วย เราเป็นแค่หลานแม่บ้านมันผิดมากเหรอ"
"ไม่ผิด"
"ไม่ผิดแล้วทำไมไม่มีคนอยากเล่นกันเราเลยล่ะ" เพราะตลอดเวลาหลายอาทิตย์ที่ผ่านมา เธอไม่มีเพื่อนเลย คนที่คุยด้วยอยู่ที่โรงเรียนก็จะมีแค่สายฟ้ากับสายลมเพียงสองคนเท่านั้น
"เราไม่มีเพื่อนเลย เราอยากมีเพื่อนสนิทเหมือนคนอื่นบ้าง"
"ฉันนี่ไงเพื่อนเธอ อยากสนิทขนาดไหนก็ตามใจเลย"
"ได้จริงเหรอ"
"ได้สิ ทำไมจะไม่ได้"
"ลม"
"หยุดร้องไห้ได้แล้วยัยขี้แย"
"เราอยากหยุดร้องนะ แต่น้ำตามันไหลเอง"
"เช็ดน้ำตาซะ ฉันไม่ชอบเห็นน้ำตาเธอ"
ลูกแพรพยักหน้า แล้วพยายามใช้ผ้าห่มเช็ดน้ำตาของตัวเองออก "เราเช็ดออกหมดแล้ว"
"นอนต่อเถอะ เดี๋ยวฉันจะไปอาบน้ำแล้ว" สายลมบอก ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้เด็กสาว แล้วรีบเดินออกมาจากห้อง ก็บังเอิญเห็นป้าแม่บ้านที่กำลังถือถาดอาหารมาพอดี
"ของลูกแพรเหรอครับ"
"ใช่ค่ะ"
ซึ่งพอได้รับคำตอบจากป้าแม่บ้านแล้ว สายลมก็ไม่ได้ถามอะไรออกไปอีก แต่เลือกที่จะเดินผ่านกลับบ้านของตัวเอง
"เป็นยังไงบ้างลูก"
พอสายลมเดินออกไปได้ไม่นาน ป้าของเธอก็เดินผ่านเข้ามา ซึ่งเธอก็รีบพยุงตัวลุกขึ้นนั่ง
"ดีขึ้นแล้วค่ะ"
"งั้นกินข้าว จะได้กินยา" สุนีวางถาดข้าวต้มลงบนเตียงนอน
"ค่ะ" ลูกแพรตอบกลับ แล้วตักข้าวต้มกิน
"เรื่องคนที่แกล้งเอ็ง คุณผู้หญิงจัดการให้แล้วนะ"
"คะ" ขณะที่กำลังกินอย่างเอร็ดอร่อยอยู่นั้น ป้าของเธอก็พูดขึ้นมา เด็กสาวจึงเงยหน้าขึ้นมอง "จัดการเหรอ"
"ใช่ เมื่อกี้พ่อกับเด็กของคนที่แกล้งเอ็งมาที่บ้านนี้ เพื่อมาพบกับคุณผู้หญิง"
"แล้วคุณผู้หญิงว่ายังไงบ้าง"
"คุณผู้หญิงไม่รับคำขอโทษ และยังบอกว่าจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด"
"....."
"เป็นอะไร ทำไมถึงทำหน้าแบบนั้น"
"หนูไม่เข้าใจว่าทำไมนีน่าถึงไม่ชอบหนู ทั้งที่หนูไม่ได้ทำอะไรให้เลย"
"อาจจะอิจฉาเอ็งก็ได้"
"แต่หนูไม่มีอะไรให้เขาอิจฉาเลยนะ หนูด้อยกว่าเขาทุกอย่างเลย"
"เอ็งไม่ได้ด้อยกว่าเขาหรอก อย่าด้อยค่าตัวเองแบบนั้นสิ กินข้าวต่อได้แล้วจะได้กินยาแล้วนอนพักต่อ"
"ค่ะ" ลูกแพรยิ้มให้ป้าตัวเอง และนั่งกินข้าวของตัวเองต่อ
.
.
.
"ยัยบื้อ"
"....."
"ลูกแพร"
"....."
"ลูกแพร"
"ฮะ!" ลูกแพรที่กำลังนึกถึงอดีตอยู่นั้น ก็สะดุ้งตื่นออกจากภวังค์หลังจากที่เหมือนฝันใช้มือสะกิดเรียก
"แกคิดอะไร ฉันเรียกมาตั้งนานแล้วก็เอาแต่ใจลอย"
"ไม่ได้คิดอะไรนะ" เธอตอบเหมือนฝัน แล้วหันมามองสายลมที่มองเธออยู่
"ใจลอยคิดถึงเรื่องอะไร"
"ไม่มีอะไร"
"....." สายลมยังนั่งมองหน้า เพราะยังไม่เชื่อสิ่งที่หญิงสาวพูด
"จริง ๆ นะลม"
"อืม" สายลมก็พยักหน้า และในตอนนั้นเอง อาจารย์ก็เดินเข้ามาในห้องเรียนพอดี ลูกแพรจึงไม่ได้พูดอะไรกับเพื่อนชายอีก
"สวัสดีครับนักศึกษา"
"สวัสดีครับ / ค่ะอาจารย์" นักศึกษาภายในห้องต่างยกมือไหว้อาจารย์ที่เข้ามาใหม่
"เอาละครับ มาทบทวนต่อจากคาบที่แล้วดีกว่า..." อาจารย์ก็อธิบายการเรียนการสอน ซึ่งลูกแพรก็นั่งฟังอย่างตั้งใจ
- ผู้เขียน
