ตอนที่ 11 ไม่เหมือนกัน
2105 คำ
แอดดด...
ระหว่างที่เธอกำลังแต่งตัวอยู่นั้น ประตูห้องของเธอก็ถูกดันเปิดเข้ามา ซึ่งคนคนนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากป้าของเธอเอง
"เอ็งยังแต่งตัวไม่เสร็จอีกเหรอลูก"
"เสร็จแล้วจ้าป้า"
"ถ้าเสร็จแล้วก็รีบไปช่วยงานคนอื่นซะ ตอนนี้ที่บ้านใหญ่วุ่นกันให้ขวัก"
"ค่ะ งั้นหนูไปบ้านใหญ่ก่อน" หญิงสาวยิ้มให้กับป้าตัวเอง แล้วรีบเดินผ่านท่านออกมาจากห้อง
ลูกแพรเดินตามทางมาเรื่อย ๆ จนเข้ามาในบ้านใหญ่ ก็เห็นแม่บ้านที่กำลังเดินกันวุ่นเลย
"มาพอดีเลย เมื่อกี้คุณหนูเรียกหาเธอ"
"สายลมเหรอคะป้าพร"
"ใช่ คุณหนูบอกว่าถ้าเธอมาให้รีบขึ้นไปหาที่ห้อง"
"ป่านนี้ยังไม่ลงมาอีกเหรอเนี่ย" หญิงสาวบ่นพึมพำ แล้วรีบเดินขึ้นบันไดมายังชั้นสองของบ้าน ซึ่งระหว่างเดินขึ้นมานั้นก็ดันเห็นยาใจเดินสวนลงมาพอดี
"อ้าวลูกแพร จะไปไหนเหรอเรา"
"ไปหาสายลมค่ะ"
"อ๋อ งั้นไปเถอะ" ยาใจยิ้มให้กับเธอ แล้วเดินผ่านลงไป ซึ่งเธอเห็นแบบนั้นก็รีบเดินขึ้นมาเรื่อย ๆ จนมาหยุดอยู่หน้าห้องของสายลม แล้วยกมือขึ้นเคาะประตู
ก๊อก! ก๊อก!
"เข้ามาเลย ไม่ได้ล็อก"
หลังจากที่เคาะเสร็จไม่นาน ก็ได้ยินเสียงตะโกนออกมาจากในห้อง หญิงสาวจึงใช้มือหมุนลูกบิดเข้าไป
"เรียกเราทำไมเหรอ" พอเข้ามาในห้องแล้ว หญิงสาวก็เอ่ยถามคนที่นั่งอยู่ปลายเตียง ซึ่งเขาก็ไม่ได้พูดอะไรแต่กลับกวักมือเรียก เธอจึงรีบเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าเขา
"มีอะไร"
"มาผูกเนกไทให้หน่อย"
"แค่ผูกเนกไทเองเนี่ยนะ ถึงกับให้เรามาหา"
"ทำสักที มัวแต่พูดอยู่ได้"
"ชิ!" ลูกแพรจิปากใส่เพื่อนชาย แล้วหยิบเนกไทที่วางอยู่บนบ่าเขามาผูก ซึ่งพอผูกเสร็จแล้ว เธอก็เดินไปหยิบเสื้อสูทที่พาดอยู่เก้าอี้มาสวมใส่ให้กับเขาให้เรียบร้อย
"เรียบร้อยแล้วค่ะ คุณชายสายลม"
"ขอบคุณ"
"วันนี้ลมหล่อมากเลย"
"ไหนของขวัญที่เตรียมไว้ให้ฉัน"
"ก็บอกว่าเดี๋ยวให้หลังจากเป่าเค้กไง"
"ให้ตอนไหนก็เหมือนกันนั่นแหละ"
"ก็ใช่ไง ให้ตอนไหนก็เหมือนกันนั่นแหละ งั้นก็รอหลังเป่าเค้ก"
"อืม" สายลมพยักหน้า
"แล้วตอนไหนจะลงไปเนี่ย เราเห็นแขกเริ่มมากันเยอะแล้วนะ" เพราะตอนที่เธอเดินมาบ้านใหญ่นั้น ก็มองเข้าไปในงานที่จัดอยู่หน้าบ้าน ก็พบว่าแขกของคุณผู้หญิงเริ่มทยอยมากันแล้ว
"กะ..."
ก๊อก! ก๊อก!
ในตอนที่สายลมกำลังจะตอบกลับหญิงสาวนั้น เสียงเคาะประตูหน้าห้องเขาก็ดังขึ้น ชายหนุ่มเห็นแบบนั้นก็รีบลุกขึ้น แล้วเดินมาเปิดประตู
ซึ่งพอเปิดประตูออกแล้ว สายลมก็พบว่าคนที่มาขอคือสายฟ้า
"ตอนไหนมึงจะลงไป" สายฟ้าถาม และหางตาของเขาก็ดันมองไปเห็นลูกแพรที่ยืนอยู่ในห้องแฝดของเขาด้วย
"เดี๋ยวจะลงไปตอนนี้แหละ"
"รีบลงไป ย่าถามหามึงแล้ว"
"อืม" พอเขาตอบกลับ สายฟ้าก็เดินลงจากบ้านไป ส่วนเขาก็หันมาหาลูกแพรที่ยืนนิ่งอยู่ "ไปกันเถอะ"
"จ้ะ" หญิงสาวยิ้ม แล้วรีบเดินแทรกเจ้าของห้องออกมา ซึ่งสายลมก็ไม่ได้ว่าอะไร โดยเราสองคนเดินตามกันลงมายังชั้นล่างของบ้าน
"เดี๋ยวเราขอไปช่วยคนอื่นก่อนนะ" พอลงมาถึงชั้นล่างแล้ว ลูกแพรก็บอกไปยังเพื่อนชาย เนื่องจากเธอยังมีหน้าที่ที่ต้องไปช่วยแม่บ้านคนอื่นเสิร์ฟของแขกที่มาร่วมงานวันคล้ายวันเกิดของเขา
"อืม" สายลมพยักหน้า แล้วเดินออกจากบ้านไป ส่วนเธอก็รีบวิ่งเข้ามาในห้องครัว
"มีอะไรให้หนูช่วยไหมจ๊ะ"
"อ้าว ลงมาแล้วเหรอ แล้วนี่คุณสายลมเรียกขึ้นไปทำไมล่ะ" พี่น้ำค้างที่กำลังหั่นผักอยู่นั้นก็เลยสอบถาม
"เขาให้ขึ้นไปช่วยแต่งตัวค่ะ"
"อ๋อ งั้นมาช่วยล้างผักตรงนี้ให้พี่หน่อย เดี๋ยวพี่จะได้มาหั่นให้หมด"
"ค่ะ" ลูกแพรพอได้รับสิ่งที่มอบหมายแล้วให้ทำแล้ว หญิงสาวก็รีบมาหยิบผักที่วางอยู่ในตะแกรง มาเทลงซิงค์เตรียมเพื่อจะล้าง
"ล้างกะหล่ำเสร็จแล้ว ช่วยล้างแคร์รอตต่อด้วยนะ"
"ได้เลยค่ะพี่น้ำค้าง" หญิงสาวก็ยืนล้างผักของตัวเองไปเรื่อย ๆ จนเวลาผ่านมาเกือบยี่สิบนาที เธอก็ล้างผักจนเสร็จ
"เสร็จแล้วค่ะ"
"โอเค ขอบคุณมาก"
ลูกแพรที่ไม่รู้ว่าตัวเองจะทำอะไรต่อ จึงมานั่งลงที่ว่าพร้อมกับนั่งคุยเมาท์มอยกับพาแม่บ้านคนอื่นที่นั่งอยู่ด้วยกัน
ทางด้านสายลม
หลังจากที่คุยกับแขกเหรื่อของพ่อกับแม่แล้ว ชายหนุ่มก็เดินมาหาปู่กับย่าที่นั่งอยู่ ซึ่งเขาเห็นท่านก็รีบเดินเข้ามากอด
"หลานย่าโตเป็นหนุ่มกันแล้ว"
"คุณย่าสบายดีนะครับ" สายลมขยับถอยออก สายฟ้าที่ยืนอยู่ด้านข้างก็ขยับเข้าไปกอดปู่กับย่าแทน
"ไม่ค่อยสบายดีเลยลูก"
"อ้าว เป็นอะไรหรือเปล่าครับย่า" สายฟ้าที่ยืนกอดย่าตัวเองอยู่นั้นก็เลยถามด้วยความเป็นห่วง
"ก็หลานย่าทั้งสองคนไม่ยอมไปเยี่ยมที่บ้านสักทีเลย ไม่ใช่ว่าลืมย่าคนนี้ไปแล้วนะ"
"ผมกับไอ้ลมจะลืมได้ยังไงล่ะครับย่า" สายฟ้าออดอ้อนย่าตัวเอง ซึ่งคนเป็นย่าพอเห็นแบบนั้นก็รู้สึกเอ็นดูหลาน
"เด็ก ๆ ขออะไรแม่อีกล่ะครับ"
ตอนที่สายฟ้ากำลังออดอ้อนย่าของตัวเองนั้น พ่อกับแม่ของเขาก็เดินมาอยู่ที่ด้านข้าง
"ผมไม่ได้ขออะไรย่าสักหน่อย ใช่ไหมครับปู่ย่า"
"ใช่ หลานแม่ยังไม่ได้ขออะไรเลย"
"ดีแล้วครับ อย่าตามใจกันมาก เดี๋ยวเสียคนเอา"
"พ่อ"
"โดยเฉพาะลูก สายฟ้า"
"พ่อไม่ต้องมาว่าผมเลย" สายฟ้าก็ทำท่าทีงอนผู้เป็นพ่อ ซึ่งย่าของเขาเห็นแบบนั้นก็รีบโอ๋หลานตัวเอง สิงหาที่มองอยู่ก็ได้แต่ส่ายหน้าไปมาด้วยสีหน้าเอือมระอา
"แล้วนี่คุณพ่อคุณแม่เห็นยาใจหรือยังคะ"
"เห็นแล้วลูก เพิ่งขอไปหาเพื่อนเมื่อกี้ นั่งอยู่ตรงโน้น" เกียรติพิภพชี้ไปยังหลานสาวอย่างยาใจที่กำลังนั่งคุยกับเพื่อนอยู่
"ค่ะคุณพ่อ"
"สวัสดีค่ะคุณสิงหา คุณยาหยี"
ระหว่างที่ครอบครัวของเรากำลังคุยกันอยู่นั้นก็ดันมีเสียงแทรกขึ้นมา สายลมก็หันไปมอง ก็พบว่าเป็นเพื่อนทางธุรกิจของพ่อเขา และด้านหลังยังมีหญิงสาวคุ้นเคย ซึ่งเธอคนนั้นคือ ศศิ น้องรหัสเขาเอง
"อ้าวคุณมนัส ผมคิดว่าจะมาไม่ได้เสียอีก"
"ขอโทษที่มาช้านะครับ พอดีว่าเพิ่งจัดการงานที่บริษัทเสร็จ"
"ไม่เป็นไรครับ"
"สวัสดีครับคุณเกียรติพิภพ คุณสุกัญญา"
"สวัสดีเช่นกันค่ะ เชิญนั่งด้วยกันนะคะ"
"ครับ" มนัสนั่งลง และลูกสาวของเขาก็มานั่งลงด้านข้าง
"นี่ลูกสาวของคุณมนัสเหรอคะ" ยาหยีถามไปยังเด็กสาวที่เอาแต่นั่งจ้องหน้าลูกชายของเธอ
"ใช่ครับ นี่ศศิ ลูกสาวเพียงคนเดียวของผมเอง"
"สวัสดีค่ะ" ศศิรีบยกมือไหว้คนอายุมากกว่าอย่างอ่อนน้อม
"น่ารักจัง เรียนอยู่ชั้นไหนแล้วจ๊ะ"
"เรียนอยู่ปีหนึ่งแล้วค่ะ แถมยังเป็นน้องรหัสที่สายลมด้วย"
"อ้าว โลกกลมจัง ทำไมสายลมไม่เคยเล่าให้แม่ฟังเลยว่ามีน้องรหัสน่ารักขนาดนี้"
ศศิยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ แตกต่างจากสายลมที่เอาแต่นั่งด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง
"น้าถามอะไรหน่อยสิหนูศศิ"
"คะคุณน้า"
"อยู่มหาลัย หนูเห็นลูกชายน้าควงผู้หญิงบ้างไหมลูก"
"ผู้หญิงเหรอคะ คือจากที่เห็นถ้าไม่ใช่พี่ลูกแพร ก็ไม่มีคนอื่นแล้วค่ะ"
"อ๋อ"
"แม่ถามอย่างกับลูกชายแม่สนใจผู้หญิงอย่างนั้นแหละ ผมเห็นวัน ๆ มันอ่านแต่หนังสือ" สายฟ้าที่นั่งอยู่ก็ได้โอกาสเอ่ยกระแนะกระแหนแฝดตัวเอง ซึ่งสายลมก็รีบหันไปจ้องมองตาขวาง
"มึงไม่ต้องมาจ้องกูแบบนั้นเลยไอ้ลม"
"เด็ก ๆ ลูก อยู่ต่อหน้าผู้ใหญ่อย่าพูดคำหยาบกันค่ะ ไม่น่ารักเลยนะ"
"ขอโทษครับแม่" สายฟ้าขอโทษแม่ตัวเอง
"ยังไงก็คนกันเองแล้ว งั้นว่าง ๆ น้าขอเชิญหนูและครอบครัวมาทานข้าวเย็นที่บ้านของเรานะลูก"
ศศิก็หันไปมองพ่อของตัวเองที่อยู่ด้านข้าง ซึ่งท่านก็พยักหน้า หญิงสาวจึงเอ่ยตอบตกลง
"ได้เลยค่ะคุณน้า"
"พ่อกับแม่ก็คุยกับคุณมนัสไปก่อนนะครับ เดี๋ยวผมขอตัวไปหาเพื่อนผมก่อน" สายลมที่นั่งเงียบอยู่ ก็เลยพูดขึ้น แต่พอจะลุกขึ้นแม่ของเขาดันพูดเบรกไว้เสียก่อน
"พาน้องศศิไปด้วยสิลูก แม่ว่าให้อยู่กับลูก ๆ น่าจะดีกว่าอยู่แม่นะ เพราะอย่างน้อยก็อายุรุ่นราวคราวเดียวกัน น่าจะคุยกันได้สนุกมากกว่าคนแก่"
สายลมไม่ได้ตอบอะไร แต่กลับเดินนำศศิและสายฟ้ามายังกลุ่มเพื่อนของเขาที่นั่งคุยกันอยู่อย่างสนุกสนาน โดยเฉพาะพวกมันเห็นเขาก็กวักมือเรียก
"อ้าวน้องศศิ"
"สวัสดีค่ะพี่ ๆ" ศศิยิ้ม และยกมือไหว้รุ่นพี่สี่คนที่นั่งอยู่
"ไม่คิดว่าจะเจอน้องศศิที่นี่"
"พอดีคุณพ่อของศิ เป็นเพื่อนทางธุรกิจกับคุณพ่อพี่สายลมค่ะ"
"อ๋อ แบบนี้นี่เอง" พันไมล์ พยักหน้า แล้วยกมือเรียกพนักงานเพื่อจะสั่งเครื่องดื่ม ซึ่งพอสั่งเสร็จแล้วก็หันมาพูดคุยกับเพื่อนต่อ
"แล้วนี่เพื่อนนายไปไหน ตั้งแต่มาฉันยังไม่เห็นเลย" ไอมิ ที่นั่งเล่นโทรศัพท์ก็วางมันลง และเอ่ยถามเพื่อน
"ใคร"
"ก็ลูกแพรไง จะมีใครอีก ถามแปลก ๆ"
"ฉันก็ไม่เห็นเหมือนกัน สงสัยจะอยู่ในครัว" เพราะตั้งแต่แยกกันเมื่อก่อนหน้านี้ จนป่านนี้เขายังไม่เห็นเพื่อนสาวเลย
"ทำไมไม่ชวนมานั่งดื่มด้วยกันวะ ยังไงก็เพื่อนกันทั้งนั้น" เพลิงกัลป์ ที่นั่งอยู่ด้านข้างไอมิก็เอ่ยเสริม
"ทำไมมึงดูสนใจเรื่องของเพื่อนกูจัง"
"อ้าว เพื่อนมึงก็เพื่อนพวกกู อย่าลืมสิเราเรียนมาด้วยกัน"
"ไม่เหมือนกัน" สายลมพูดตัดบทเพื่อน หยิบแก้วเครื่องดื่มที่พนักงานเพิ่งเสิร์ฟมายกดื่มภายในรวดเดียวจนหมดแก้ว
"อะไรของมัน" เพลิงกัลป์บ่นพึมพำ และหันไปงอแงกับไอมิ "ฉันโดนไอ้ลมมันด่า"
"สมควร"
"นี่! เธอต้องโอ๋ฉันสิ"
"ทำไมฉันต้องโอ๋นายด้วย เอาหน้านายออกไปไกล ๆ เลย"
"ฉันเป็นแฟนเธอนะ"
"แฟนเก่าพูดให้มันถูก" ไอมิพูดตอบกลับเพลิงกัลป์และลุกเดินหนีออกไป ทำให้ชายหนุ่มไม่ค่อยพอใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ จึงหยิบแก้วเครื่องดื่มขึ้นมายกดื่ม
"เป็นอะไร" เจค ที่นั่งเงียบนิ่งอยู่นานก็พูดถามคนที่นั่งอยู่ข้างกายที่ทำอารมณ์ฟึดฟัดเอาแต่ยกดื่มไม่หยุด
"ทำไมไอมิไม่เหมือนเดิม เธอดูเปลี่ยนไปมาก"
"จะเปลี่ยนไปก็ไม่แปลก เพราะโดนมึงทำกระทำซะเจ็บแสบขนาดนั้น บอกไว้เลยถ้าเป็นกูนะ อย่าหวังว่ากูจะคุยด้วยอีก" เจคพูดจบก็ลุกเดินตามไอมิออกไป
"อะไรวะ นี่กูผิดเหรอไง" เพลิงกัลป์พูดออกมาด้วยความไม่พอใจ ยื่นมือไปหยิบขวดไวน์มารินใส่แก้ว และยกดื่มเอาดื่ม
ซึ่งสายลมที่มองอยู่ ก็ไม่ได้เอ่ยห้าม แต่กลับยกมือเรียกพนักงานเสิร์ฟ
"ผมขอไวน์เพิ่มด้วยครับ" พอสั่งเสร็จ ก็รอไม่นาน พนักงานก็รินไวน์ลงแก้วให้เขา ซึ่งเขาก็ยกดื่มเรื่อย ๆ อยู่แบบนั้น โดยไม่ได้สังเกตเลยว่าหญิงสาวที่นั่งอยู่ด้านข้างเขา กำลังจ้องมองเขาอยู่ด้วยสายตา...
- ผู้เขียน
