ตอนที่ 12 กลัวจนตัวสั่น
1862 คำ
"นี่สี่ทุ่มแล้วเหรอเนี่ย ทำไมเวลาเดินเร็วจังเลยนะ"
หลังจากที่นั่งคุยกันอยู่มาสักพักใหญ่ ๆ น้ำค้างที่นั่งอยู่ด้านข้างเธอก็บ่นพึมพำขึ้นมา แล้วลุกขึ้นเดินไปหยิบถาดผลไม้ที่ถูกหั่นเตรียมเอาไว้ก่อนหน้านี้ขึ้นมาถือเอาไว้
"ลูกแพร ช่วยพี่ยกถาดนี้ไปวางโซนอาหารในงานเลี้ยงหน่อย"
"ได้ค่ะ" ลูกแพรยกถาดผลไม้ แล้วรีบเดินตามน้ำค้างมาที่งานเลี้ยงที่ถูกจัดอยู่บริเวณหน้าบ้าน
"วางไว้ตรงนี้" เธอก็วางถาดผลไม้ลงตามที่น้ำค้างบอก ซึ่งพอวางเสร็จแล้วเราทั้งสองคนก็มายืนอยู่มุมของงานเลี้ยง
"ดีนะที่คุณผู้หญิงจ้างออแกไนซ์มาจัด ไม่งั้นเราคงได้วุ่นวายมากกว่านี้แน่"
"ค่ะ"
"วันนี้แขกของคุณผู้หญิงมีแต่คนสวย ๆ หล่อ ๆ ทั้งนั้นเลยเนาะ"
"ใช่ค่ะ"
"นั่นใคร ทำไมสวยจัง"
"คนไหนเหรอ" ลูกแพรพยายามมองตามนิ้วของน้ำค้างที่ชี้ออกไป
"คนนั้นไง ที่นั่งอยู่ด้านข้างคุณสายลม"
พอน้ำค้างบอกว่าคนที่ยืนอยู่ข้างสายลม ลูกแพรก็รีบมองไปที่เขา โดยพอโฟกัสได้แล้วก็พบเข้ากับผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งอยู่ข้างเขา ซึ่งเธอจำได้ว่าเป็นศศิน้องรหัสของเขา โดยทั้งสองคนกำลังคุยกันอย่างเป็นกันเอง
"นั่นมันน้องศศิ น้องรหัสของสายลมเองค่ะ"
"อ๋อ สวยจังเลย"
"น้ำค้าง แม่แกเรียกหา"
ในตอนที่เธอกำลังคุยกับน้ำค้างอยู่นั้น ป้าสุป้าของเธอก็เรียกน้ำค้างเพื่อบอกว่าแม่เป็นฝ่ายถามหา
"ฮะ! เรียกฉันไปทำไมป้า"
"ไม่รู้ แค่ให้ฉันมาบอกว่าให้เอ็งไปหลังบ้าน"
"โอเค เดี๋ยวจะไปตอนนี้แหละ" น้ำค้างตอบ แล้วหันมาหาเธอ "เดี๋ยวพี่ไปหาแม่ก่อนนะ"
"ค่ะ" เธอยิ้มตอบ ซึ่งน้ำค้างก็เดินออกไป หญิงสาวจึงเดินมาหาป้าตัวเอง
"กินข้าวหรือยังเรา"
"กินแล้วค่ะ" เพราะตอนที่เมาท์มอยกับกลุ่มแม่บ้านในครัวนั้น เธอก็ได้กินข้าวไปเรียบร้อยแล้ว "แล้วนี่อีกนานไหมคะกว่าจะเป่าเค้กกัน"
"เห็นว่าสักห้าทุ่มก็จะเป่าแล้วนะ" ป้าของเธอตอบเธอ แล้วเดินถอยออกไป ซึ่งเธอเห็นแบบนั้นก็รีบเดินกลับมาห้องพักของตัวเองเพื่อจะเอาของขวัญที่เตรียมเอาไว้ให้กับสายลมแล้วก็สายฟ้า
"เอาไปให้พวกเขาดีกว่า" เธอหยิบของขวัญในลิ้นชัก แล้วเดินกลับออกมาจากห้อง พร้อมกับเดินตรงไปยังงานเลี้ยงวันคล้ายวันเกิดของเพื่อนชายทั้งสอง
"ขอให้มีความสุขทั้งสองคนนะลูก"
"ครับพ่อ ครับแม่"
หลังจากที่เดินกลับเข้ามาในงานแล้ว หญิงสาวก็ต้องรู้สึกเสียดายมาก เนื่องจากกลับมาไม่ทันตอนที่เพื่อนชายทั้งสองเป่าเค้ก
"ลูกแพร" หญิงสาวที่กำลังมองไปข้างหน้าอย่างใจลอยอยู่นั้น ก็ต้องสะดุ้งตกใจอย่างแรงเนื่องจากมีคนมาพูดอยู่ข้างหู ซึ่งเธอก็รีบหันไปมองพบว่าเป็นเจค เพื่อนของสายฟ้าและสายลม
"ตกใจแรงมากเลยนะ ขอโทษที"
"มะ...ไม่เป็นไร"
"แล้วทำไมมายืนตรงนี้ล่ะ ทำไมไม่เข้าไปในงาน"
"ไม่เอาหรอก เราเป็นแค่หลานสาวแม่บ้านนะ จะเข้าไปในงานที่มีแต่คนระดับนั้นได้ยังไงล่ะ" ลูกแพรรู้ฐานะของตัวเองดี ถึงอยากจะไปแสดงความยินดีกับเพื่อนทั้งสองในงานมากก็ช่าง
"ดูถูกตัวเองทำไม ไอ้สองคนนั้นมันไม่ได้คิดอะไรแบบนี้หรอก"
"สายลมกับสายฟ้าไม่ได้คิด แต่คนอื่นคิดแน่นอน"
"แล้วนี่อะไร ของขวัญพวกมันเหรอ" เจคชี้มายังกล่องอะไรสักอย่างที่ลูกแพรกำลังถืออยู่
"ใช่"
"เอาไปให้มันสิ"
"เดี๋ยวค่อยให้ดีกว่า ตอนนี้เขากำลังยุ่ง" เนื่องจากว่าหลังจากที่เป่าเค้กเสร็จแล้ว เจ้าของวันเกิดทั้งสองก็ทำหน้าที่ตัดเค้กแจกจ่ายคนในงาน
"เจคไม่ไปกินเค้กกับคนอื่นล่ะ"
"ฉันไม่ชอบ"
"เราชอบมาก แต่ไม่รู้ว่าจะเหลือถึงเราไหม"
"ก็เห็นไอ้ลมแบ่งเอาไว้ให้เธอทุกปี"
"ก็จริง" เพราะตั้งแต่เรารู้จักกันมา ทุกวันเกิดของสายลมและสายฟ้า สายลมจะตัดเค้กไปไว้ให้เธอตลอด เนื่องจากเขารู้ดีว่าเธอไม่กล้าเข้าไปร่วมงานเลย
"แล้วนั่นไอ้ลมจะไปไหน" เจคชี้ไปยังสายลมที่เดิน โซซัดโซเซออกจากงานเลี้ยง
"เดี๋ยวเราไปก่อนนะ" เธอยิ้มให้กับเจค แล้วรีบเดินตามสายลมมา ซึ่งเหมือนเขาจะเดินเข้าไปในบ้าน
"ลูกแพร" ขณะที่เธอกำลังเดินตามสายลมอยู่นั้นก็ดันได้ยินเสียงเรียกชื่อเธอ หญิงสาวจึงหันไปมองก็พบว่าเป็นสายฟ้า
"ฟ้า เมาเหรอ" เพราะตอนนี้หน้าเขาแดงมาก ๆ แดงจนเธอรู้สึกตกใจ
"นิดหน่อย โดนไอ้พวกนั้นมอมมา"
"อ๋อ งั้นแฮปปีเบิร์ธเดย์นะฟ้า ขอให้มีความสุข สุขภาพแข็งแรงล่ะ"
"ขอบคุณนะยัยบื้อ"
"นี่! เดี๋ยวโดนตีเลย"
"ล้อเล่น"
"แล้วนี่นายรู้ไหมว่าลมจะไปไหน"
"คงจะขึ้นไปนอน เพราะมันโดนมอมเหล้าหนักกว่าฉันอีก"
"อ้าว! งั้นเดี๋ยวเราขอไปดูลมก่อนแล้วกัน" เธอยิ้มให้กับสายฟ้า แล้วรีบเดินขึ้นบันไดมายังชั้นสองของบ้าน
พอมาหยุดอยู่หน้าประตูห้องสายลมแล้ว หญิงสาวก็ยกมือขึ้นเคาะประตู
ก๊อก! ก๊อก!
เธอเคาะไปสักพักใหญ่ ก็ไม่ได้ยินเสียงตอบกลับอะไรเลย หญิงสาวจึงเลือกที่จะยกมือขึ้นเคาะอีกครั้ง
ก๊อก! ก๊อก!
แต่ปรากฏว่าเคาะไปอีกรอบคนในห้องก็ยังเงียบอยู่เหมือนเดิม หญิงสาวจึงลองบิดลูกบิดดู แต่พอบิดดูแล้วมันสามารถเปิดเข้าไปได้ หญิงสาวจึงถือวิสาสะเดินแทรกตัวเข้ามาห้องของชายหนุ่ม
"ลม" ลูกแพรมองคนที่นอนฟุบหน้าอยู่บนเตียง จึงรีบเดินไปนั่งลงด้านข้าง แล้วใช้มือสะกิดเรียกเขา "ลม ได้ยินเราไหมเนี่ย"
"ลูกแพรเหรอ" คนที่นอนหลับอยู่ อยู่ดี ๆ ก็ลืมตาขึ้นมา
"ใช่ เราเอง เราเอาของขวัญวันเกิดมาให้แฮปปีเบิร์ธเดย์นะลม ขอให้มีความสุข สุขภาพแข็งแรงนะ"
"อืม" สายลมครางตอบ แล้วขยับหน้ามานอนลงหนุนตักหญิงสาว
"หมอนก็มี จะมานอนหนุนตักเราทำไมเนี่ย เราหนักนะ" ถึงบ่น แต่เธอก็ยอมให้ชายหนุ่มนอนหนุนตัก
"เราต้องกลับห้องแล้วนะลม" หลังจากที่ปล่อยให้ชายหนุ่มนอนหนุนตักเธออยู่แบบนี้มาสักพักใหญ่ หญิงสาวก็ใช้นิ้วสะกิดปลายจมูกของเขาเบา ๆ เพื่อปลุก ซึ่งสายลมก็ใช้มือปัดนิ้วเธอออกจากหน้าเขาอย่างไม่แรงนัก แล้วลืมตามาจ้องมองเธอด้วยสายตาคาดโทษ
"ระ...เราต้องกลับห้องแล้ว"
"อยู่ต่อกับฉันอีกสักหน่อยไม่ได้เหรอ" สายลมลุกขึ้นด้วยท่าทางเงอะงะ เนื่องจากชายหนุ่มถูกเพื่อนมอมเหล้าค่อนข้างหนัก จึงแทบประคองตัวเองไม่ไหว
"แต่มันดึกแล้ว" เธอตอบ
"....."
"เราไปก่อน ว้ายยย..." ซึ่งพอจะลุกจากเตียงแล้ว สายลมก็ดันดึงเธอเข้าไปหาเขา จนตัวของเธอกระเด็นชนตัวเขาอย่างแรง "ทำอะไรเนี่ย"
"อยากจูบเธอ"
"ฮะ!" อยู่ดี ๆ คนขี้เมาก็พูดขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย เธอจึงถามเขากลับไปอีกครั้ง "ว่าไงนะ เราได้ยินไม่ชัด"
"อยากจูบเธอ เหมือนวันนั้น"
"ตะ...แต่เราเป็นเพื่อนกันนะลม"
"อยากจูบ ขอจูบได้ไหม"
แต่แทนที่ชายหนุ่มจะตอบคำถามของเธอ แต่เขาเอาแต่ย้ำเรื่องขอเธอจูบ
"ให้ฉันจูบเธอนะลูกแพร"
"กะ...ก็ได้" พอคิดมาสักพัก ตอนนี้ชายหนุ่มก็เมาค่อนข้างมาก เธอคิดว่าถ้าให้เขาจูบ หลังจากเขาหายเมาแล้วก็คงจะจำเหตุการณ์นี้ไม่ได้ จึงพยักหน้าเพื่ออนุญาต
"ขอบคุณ" สายลมดันใบหน้าลูกแพรขึ้น แล้วขยับลงมาใกล้ ๆ
ก่อนที่ใบหน้าสวยจะถูกรั้งให้เงยขึ้นรับจูบจากชายหนุ่ม ริมฝีปากหยักทาบทับกลีบปากนุ่ม บดจูบอย่างอ่อนโยนพลางรั้งร่างของหญิงสาวเข้ามาแนบชิดกาย
กลิ่นแอลกอฮอล์ตีคลุ้งออกมาจากลมหายใจของสายลม สร้างความปั่นป่วนให้หญิงสาวที่พยายามจูบตอบเขาอย่างเงอะงะ
“อื้อละ...ลม” ลูกแพรยกมือขึ้นกำเสื้อเขาไว้แน่น ดวงตากลมปิดลงด้วยความรู้สึกแปลกประหลาดในใจ
พลันฝ่ามือหยาบร้อนของชายหนุ่มก็ค่อย ๆ สอดเข้ามาผ่านชายเสื้อ ลูบไล้เอวคอดบางแล้วบีบเบา
"ละ...ลมพอก่อน นี่มันมากไปแล้ว" เพราะลูกแพรกะจะให้เขาจูบเพียงอย่างเดียว แต่เขากลับสอดมือเข้ามาในเสื้อเธอ มันมากเกินไป มันไม่ควร
"ขอทำมากกว่านี้ได้ไหม"
"ทำอะไร"
"เอาเธอ"
"ลม นี่เมาจนพูดเล่นอะไรเนี่ย เราไม่ตลกเลยนะ" ถึงพอจะเดาได้แต่เธอคิดว่าชายหนุ่มและจะพูดเล่นมากกว่า เขาคงไม่คิดจะทำอะไรแบบนั้นกับเธอหรอก
"ไม่ได้พูดเล่น ฉันพูดจริง"
"แต่เรายังเด็กกันอยู่เลย" เพราะตอนนี้เราทั้งสองคนก็เรียนอยู่ปีสองกันเอง เรายังเด็กกันเกินไป
"อายุยี่สิบแล้ว ไม่เด็ก"
"ตะ...แต่เรากลัว" ลูกแพรกลัวจนตัวสั่น
“นี่ก็เป็นครั้งแรกของฉันเหมือนกัน ไม่ต้องกลัว” สายลมเอ่ยออกไปตามตรง
ทว่าคนฟังอย่างลูกแพรกลับรู้สึกใจเต้นรัวหนักขึ้นกว่าเดิม ดวงตากลมโตช้อนมองใบหน้าหล่อเหลาของเพื่อนสนิท ซึ่งเขาเองก็กำลังมองมาที่เธอไม่ต่างกัน
"กะ...ก็ได้"
พอได้รับอนุญาตแล้ว ลิ้นร้อนก็สอดแทรกเข้าไปในโพรงปากหวานอีกครั้ง ตวัดปลายลิ้นรุกล้ำลิ้นเล็กอย่างค่อยเป็นค่อยไป เพราะตัวเขาเองก็ไม่เคยมีประสบการณ์เรื่องนี้มาก่อน
เสียงดูดดึงดังเบา ๆ ภายในห้องกว้าง สายลมเลื่อนฝ่ามือขึ้นสูงจนถึงเต้าทรวงสาวของหญิงสาว เขาบีบขยำมันเบา ๆ เรียกเสียงครางจากเธอ
“อึก อื้ม” ดวงตากลมเบิกโพลงขึ้น ลูกแพรอดตกใจกับสัมผัสของชายหนุ่มไม่ได้
“จะถอดเองหรือจะให้ฉันถอดให้” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงสั่นพร่า ดวงตาคู่คมจับจ้องใบหน้าสวยของหญิงสาว เห็นผิวแก้มเนียนแดงระเรื่อก็เกิดเอ็นดู จึงก้มลงไปกดปลายจมูกสูดดมกลิ่นหอมเบา ๆ
“อะ อื้อ เราถะ…ถอดเองก็ได้”
- ผู้เขียน
