เช้าวันต่อมา
ตอนที่บุษบามินตราลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความอ่อนเพลียเนื่องจากเมื่อคืนนี้กว่าจะนอนหลับก็เป็นเวลาตีสองตีสามเข้าไปแล้ว เนื่องจากสงครามสู้รบระหว่างเธอกับวชรวรรษโดยมีเธอเป็นเจ้าของพื้นที่ที่พยายามจะขับไล่ศัตรูออกไปนอกอาณาเขต แต่ศัตรูร้ายมากนอกจากไม่ไปยังยึดพื้นที่เตียงว่างอีกเตียงเพราะนี่เป็นห้องเตียงคู่เอาไว้ได้
ไม่ต้องเดาใช่ไหมว่าใครคือคนพ่ายแพ้...
และพอตื่นขึ้นมาเธอก็ได้ยินเสียงคุยโทรศัพท์แผ่วเบา เสียงทุ้มนุ่มไพเราะคุ้นหูนั้นทำให้เธอค่อยๆ สำนึกได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตนเองเมื่อวานนี้
เธอมองไปทางต้นเสียงจึงได้พบว่าเขานั่งอยู่เก้าอี้ที่ตั้งอยู่ริมระเบียงเล็ก ประตูกระจกเปิดอยู่ครึ่งต่อครึ่งทำให้เสียงที่เขาพูดเล็ดลอดเข้ามาให้เธอได้ยินเต็มๆ สองรูหู
“บอกไนต์ช่วยดูให้ผมก่อนครับหม่าม้า ครับ ขอโทษด้วยครับ แล้วผมจะอธิบายให้ฟังหลังจากนี้ครับ”
“...”
“ไอ้ไนต์จัดการได้อยู่แล้ว มันไปฮันนีมูนต
