“พี่ไม่ให้มิ้นต์ลาออกนะ แค่ให้พักผ่อนสักสองสามวันเท่านั้นแหละ”
เขาบอกยิ้มๆ ขณะที่บุษบามินตราตัวแข็งทื่อ เห็นได้ชัดว่าไอ้ซองสีขาวนี้คือจดหมายลาออกของเธอนั่นเอง
“ทำไม...”
เธอได้แต่มองเขาอย่างไม่เข้าใจ วชรวรรษตามเธอมาถูกได้ยังไงกัน? เธอไม่ได้บอกปลายทางกระทั่งกับพ่อแม่ แล้วเขาไม่ใช่สายสับนะที่จะตามสืบว่าเธอไปไหนมาไหนได้อย่างรวดเร็วขนาดนี้
เธอว่าความเป็นไปได้ก็คือ...เขาขึ้นเครื่องไฟลต์เดียวกับเธอด้วยซ้ำไป!
“สงสัยละสิว่าทำไมพี่ตามมาถูก”
ชายหนุ่มมองเธอแล้วยิ้มอย่างเป็นต่อ ใบหน้าหล่อเหลาชะโงกเข้ามาใกล้จนเธอรีบเอนตัวหนี แต่จนใจที่เอนได้นิดเดียวก็หลังติดเบาะเสียแล้ว
ลมหายใจร้อนผ่าวของเขาสัมผัสกับใบหน้าของเธอ บุษบามินตราตัวสั่นและจ้องมองเขาเขม็งด้วยความกลัวขึ้นมานิดๆ แล้ว
“พี่ไม่บอกหรอกนะ นี่เป็นความลับของพี่” ชายหนุ่มตอบกวนๆ ก่อนจะบอกต่อไปอีกว่า “และพี่ก็เคยบอกมิ้นต์แล้วใช่ไหม”
“...”
“จริง
