5 วันต่อมา
11.15 AM.
"พ่อ"
"..."
"พ่อคะ"
"..."
"ไอ้สิบ!"
ผมที่เพิ่งหลุดจากภวังค์หันมองไออ้ซันที่กำลังมองหน้าผมอยู่ซึ่งไม่ต่างจากเพื่อนในกลุ่มที่กำลังมองมาที่ผมเป็นตาเดียว ทั้งไอ้กุนซือที่กำลังเคี้ยวข้าวมอง แก้มที่กำลังยิ้มแห้ง พูมที่กำลังหรี่ตาและซันเดย์ที่กำลังถลึงตามองอย่างเอาเรื่อง
"กูเรียกพ่อมึงเป็นสิบครั้งแล้วนะคะ มึงคิดอะไรนักหนา"
"เรียกกูหรอ?"
"เออสิคะ กูเลยถามเนี้ยว่ามึงคิดไรอยู่ข้าวไม่แดกสักที"
ผมก้มลงมองข้าวที่ยังเต็มจานก่อนจะถอนหายใจและวางช้อนที่ถือค้างอยู่ไม่รู้นานแค่ไหนบนจาน
"สิบง่วงหรอ?" แก้มถามด้วยความเป็นห่วงและผมก็ส่ายหน้าตอบ "แล้วเป็นอะไรพอจะบอกได้ไหม?"
"คิดถึงมาย"
"โอ้โหอีเหี้ยเดียวนี้มึงเป็นขนาดนี้แล้ว!?"
ไอ้พูมถามเสียงดังเล่นเอาโต๊ะข้างๆหันมองเราทันทีนั้นทำให้ไอ้ซันต้องรีบปิดปากและด่าไอ้พูมไปสองยก ส่วนผมก็ทำแค่ยักไหล่
"กูไม่ได้คุยกับน้องหนักกว่าช่วงสอบอ
