ตอนที่ 5 เธอคือความสุข ชีวิตดี๊ดี
1309 คำ
ตั้งแต่ปีสอง เราทั้งคู่เป็นแฟนกันอย่างเต็มตัว ตอนนี้ผู้หญิงที่เคยมามองแบงค์ที่สนามบอล ก็ดูจะเปลี่ยนเป้าหมายไปมองผู้ชายคนอื่นแทน เพราะแบงค์เขาคลั่งรักฉันมากๆ นะสิ
ทั้งเดินจับมือไปทั่วมหาลัย ทั้งเขม่นคนที่มามองฉัน หวงฉันจนออกนอกหน้า ตัวติดกันยังกับอะไรดี เรียกว่ามีแบงค์ที่ไหนก็มีฉันที่นั่นเลยล่ะ
ส่วนผู้ชายที่ฉันคุยตอนนี้แบงค์ก็บล็อคหมด รวมทั้งพี่หมอแดนด้วย
ก่อนหน้านี้ฉันเจอพี่หมอแดนที่ร้านก๋วยเตี๋ยวหลังมหาลัย ตอนนั้นฉันไปกินก๋วยเตี๋ยวเรือร้านเปิดใหม่กับไอ้มี่สองคนส่วนแบงค์เขาก็ไปซ้อมบอลอยู่ที่สนามเพราะต้องไปแข่งกับมหาลัยอื่น
“แบงค์เดี๋ยวเราไปกินก๋วยเตี๋ยวหลังมอ กับไอ้มี่ก่อนนะ”
“ครับผมคุณแฟน แล้วรีบกลับมาหาแบงค์นะ ห้ามมองเป้าผู้ชายคนไหนล่ะ และห้ามให้เบอร์ให้ไลน์อะไรใครทั้งนั้น”
“ค่า....คุณแฟน” กว่าฉันจะแยกตัวออกมาจากแบงค์ได้ แบงค์ก็ไล่มาซะยาว
ร้านก๋วยเตี๋ยวหลังมอ
ร้านนี้คนเยอะมากจริงๆ และก็มีแต่นักศึกษาทั้งนั้นที่มานั่งกิน
ฉันมองไปที่โต๊ะด้านซ้ายมือ มันเหมือนสายตาของใครสักคู่จ้องมองมาที่ฉันอยู่ และฉันก็หันไปเจอเข้ากับพี่หมอแดน
“ไอ้มี่...” ฉันเรียกเพื่อนสาวที่เอาแต่ก้มหน้าปรุงก๋วยเตี๋ยวของตัวเองอยู่อย่างบรรจง
“ไรมึง?” ฉันส่งสายตาให้มันรู้ว่ามีโต๊ะของพี่หมอแดนอยู่ข้างซ้ายมือด้วย
“เดินมาแล้วมึง” ไอ้มี่มันส่งเสียงพูดโดยไม่ได้ขยับปาก จนฉันเกิดอาการเกร็ง
พี่หมอแดนมากินก๋วยเตี๋ยวกับเพื่อนของเขา และนั่งอยู่ก่อนฉันแล้วแต่ฉันไม่ได้สังเกต พอเจอหน้าฉันเลยเข้ามานั่งใกล้ๆ อย่างถือวิสาสะ
“แน่ใจแล้วเหรอที่เลือกมัน?” เขาถามฉันตรงๆ โดยไม่อ้อมค้อมอะไรมาก
ฉันไม่รู้จะพูดกับพี่เขายังไงดีได้แต่เงียบ และเม้มปากแน่น
“พี่แดนรู้แล้วเหรอคะ?” ไม่ใช่ฉันที่เป็นคนถาม ไอ้มี่มันเห็นฉันอึดอัดไม่ยอมตอบกับพี่เขาสักที มันเลยถามเพื่อทะลายความเงียบ
“เห็นสิ...เดินควงกันซะขนาดนั้น” เขาตะหวัดสายตามาหาฉันอย่างเคืองๆ ก่อนที่จะพูดอย่างตัดพ้อ
“พี่จีบเรามาตั้งนาน...นึกว่าจะมองพี่บ้าง” ใช่พี่หมอแดนจีบฉันมาตั้งแต่ปีหนึ่ง ก่อนฉันจะเป็นดาวมหาลัยซะอีก เหตุก็เกิดจากความ
ซุ่มซ่ามของฉันเองที่มัวแต่เดินเล่นมือถือ เลยเดินไปชนกับเขาจนตัวเองล้มหัวเข่าถลอกจนเลือด เขาก็พาไปทำแผลทายาให้เรารู้จักกันตั้งแต่ตอนนั้น และเขาก็จีบฉันตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา
มองน่ะ! ฉันก็มองเขาอยู่นะ แต่ฉันชอบแบงค์มากกว่าหนิ! เธอก้มหน้าแล้วได้แต่พึมพำอยู่ในใจ
แต่สำหรับเธอตอนนี้พี่หมอก็เป็นได้แค่ที่สองสำหรับเธอซะนี่! จะให้เธอตัดแบงค์ออกไปจากใจตอนนี้ก็คงจะไม่ได้
ชายหนุ่มทรงเกาหลี พูดออกมาด้วยความน้อยใจหวังว่าเธอจะมองเขาบ้างแต่เปล่าเลย เขาดันแพ้ผู้ชายทรงแบดบอยไปซะนี่!
”ถ้ามันทิ้งเราเมื่อไหร่ พี่ยังรอเราอยู่ตรงนี้นะ”
เขาพูดพร้อมฝืนยิ้ม แล้วเดินกลับโต๊ะไปนั่งรวมกับเพื่อนอย่างสงบนิ่ง
ฉันมองตามหลังชายร่างสูง พลางนึกเสียดาย
“ไอ้เชี้ยดรีม....แม่ง!!! มึงทิ้งผู้ชายแสนดีไปหนึ่งคนหรือเปล่าวะ? ดูเขาพูดแล้วโคตรน่าสงสารเลย เขาจะรอมึงด้วยนะ”
“เชี้ยมี่...มึงหยุดพูดก่อน กูก็โคตรสงสาร และเสียดายเขาอยู่เหมือนกัน แต่จะให้กูทำไงได้วะ? กูพึ่งตกลงเป็นแฟนกับแบงค์”
“เสียดายชิป”
“มึงรีบแดกเลยกูอิ่มแล้ว”
“ไม่อร่อยเหรอวะ?” เธอถามเพราะเห็นเพื่อนรักวางตะเกียบทั้งๆ ที่กินไปไม่กี่คำ
“อร่อย แต่พี่เขาพูดมาแบบนี้ใครจะไปแดกลง”
ฉันเดินกลับมาที่สนามบอล พร้อมยังคิดถึงเรื่องของพี่หมอแดนไม่หาย หน้าของเขาที่ออกอาการเศร้าฉันจำมันได้ติดตา
“เป็นอะไรอ่ะดรีม ก๋วยเตี๋ยวไม่อร่อยเหรอ?” แบงค์ก้มมามองหน้าฉันที่ออกอาการเศร้า
“อร่อย” ฉันฝืนยิ้มให้กับแบงค์ที่วิ่งเข้ามาหาพร้อมกับยื่นน้ำเปล่าเย็นๆ ให้ เขาดื่มก่อนที่จะวิ่งกลับไปเล่นบอลต่อ
“มึง...ยิ้มหน่อย เดี๋ยวไอ้แบงค์มันก็สงสัยหรอก”
“กูยังนอย กับคำพูดเขาอยู่เลยว่ะ”
“เอาน่า...มึงเลือกแล้วหนิ..มึงควรมีความสุขกับสิ่งที่มึงเลือกนะ”
ฉันคิดตามที่ไอ้มี่มันพูด...มันก็จริงฉันควรมีความสุขกับสิ่งที่ฉันเลือกสิ แบงค์คือความสุขของฉัน
หลังจากที่แบงค์เตะบอลเสร็จฉันกับแบงค์ก็มาหาอะไรกินข้างทางก่อนที่จะกลับคอนโด ตอนนี้แบงค์ย้ายมานอนที่คอนโดของฉันเพราะใกล้มหาลัยกว่าคอนโดของเขา
“เมื่อกี้เป็นอะไรหรือเปล่าดรีม ทำหน้าเหมือนมีอะไรไม่สบายใจ”
ฉันถึงกับอึ้งไม่นึกว่าเขาจะสังเกตฉันขนาดนั้น ฉันเลยเล่าให้เขาฟังไปตรงๆ เพราะฉันกับแบงค์คุยกันแล้วว่าเป็นแฟนกันห้ามมีอะไรปิดบังกันทั้งนั้น และห้ามโกหกกันด้วย
“คือ....ตอนเราไปกินก๋วยเตี๋ยวกับไอ้มี่ เราเจอพี่หมอแดน”
“แล้ว?” เขาถามอย่างอยากรู้
“เขาเข้ามานั่งข้างๆ แล้วบอกว่าแน่ใจแล้วเหรอที่เลือกแบงค์”
“ไอ้เวร...แม่ง!”
“เขาบอกว่าเขาจะรอเรา...ถ้าแบงค์ทิ้งเรา”
“ไม่มีทาง...มึงอย่าหวังไอ้สัส” แบงค์พูดออกมาอย่างหัวเสีย และดูท่าทางโกรธจัด
“เขาคงพูดไปอย่างนั้นแหละแบงค์ อย่าไปทำอะไรเขานะ”
ตอนนี้สายตาของแบงค์ยังดูโกรธพี่หมอแดนอยู่มาก ฉันเลยต้องปรามเขาเอาไว้
“รับปากเราก่อนนะแบงค์อย่าไปทำอะไรเขา”
“ดรีมห่วงมัน?”
“เปล่าแค่ไม่อยากให้มีเรื่อง”
ที่ฉันเล่าให้ฟังเพราะไม่อยากโกหก แต่ไม่คิดว่าเขาจะโกรธจัดขนาดนี้ ฉันพึ่งหักอกพี่หมอมาแท้ๆ ถ้าแบงค์ไปทำอะไรเขาอีกฉันคงไม่สบายใจอีกแน่ๆ
“แบงค์รับปากก่อนสิ”
ฉันรั้งแขนเขาและพูดอย่างออดอ้อน แต่เขาก็ยังนิ่ง
“รู้งี้ดรีมไม่น่าเล่าให้แบงค์ฟังเลย”
เมื่อเห็นเขาไม่ยอมพูด ฉันเลยออกอาการงอนเขาขึ้นมาบ้าง และสะบัดหน้าหนี
“เออ!!! แบงค์ไม่ทำอะไรมันหรอกน่า...ถ้ามันไม่มาเกาะแกะดรีมอีก”
“หูย!!!หวงดรีมด้วย แบงค์น่ารักที่สุด”
ฉันหันไปหอมแก้มเขาฟอดใหญ่ก่อนที่จะลงรถไปกินบะหมี่ปูร้านโปรดด้วยกัน
ระหว่างที่เราเรียนอยู่ที่มหาลัยจนถึงปี 4 แบงค์ไม่มีเรื่องผู้หญิงมาให้ฉันปวดหัว ส่วนฉันก็เหมือนกัน เราสองคนค่อนข้างชัดเจน และจริงจังกับความรักครั้งนี้มาก ความรักที่เริ่มมาจากการเป็นเพื่อนจนเลื่อนมาเป็นแฟน
เราทั้งสองคือความสุขของกันและกัน เราคุยกันถึงขั้นแต่งงานมีลูก แบงค์เขาดูแลฉันดีมากหวานมาก เราทั้งสองต่างคลั่งรักซึ่งกันและกัน ชีวิตช่วงนั้นมันดี๊ดี
- ผู้เขียน
