ตอนที่ 21 ฝันร้าย
“ไปครับ ไปนอนตรงนั้น” ผมชี้มือไปทางโซฟาตัวยาวเพื่อบอกกล่าวให้คนที่เดินถือหมอนตามมาด้านหลังได้รู้ว่าค่ำคืนนี้เขาจะต้องไปล้มตัวลงนอนตรงไหน
“นอนบนเตียงเหมือนเมื่อกลางวันไม่ได้เหรอ” เจ้าของดวงตาละห้อยหันคอมองตรงไปทางเตียงนอนของผมพร้อมกับเสียงแผ่ว
“ได้คืบจะเอาศอก ผมบอกว่าไปนอนบนโซฟา ถ้าพูดไม่ฟังล่ะก็ ผมจะไล่กลับบ้านเลยนะครับ” ผมพูดขู่แล้วแกล้งถลึงตาดุใส่ นั่นแหละพ่อคุณคนดื้อด้านจึงเดินหน้ามุ่ยไปนั่งกอดหมอนมองผมตาแป๋ว
“ดารินทร์”
“หยุดเลย ไม่ต้องเรียกชื่อผมแล้ว”
ผมเดินเข้าไปในครัวแล้วจัดการอุ่นนมแก้วใหญ่ถือเดินกลับมาให้คนที่มีปัญหาเรื่องการนอนไม่หลับ จากนั้นจึงทำหน้าที่นั่งเฝ้าอยู่อย่างเดิม หากแต่เพราะความเหนื่อยล้าอ่อนเพลียจากการยืนทำงานมาตลอดทั้งวัน ทำให้ผมถลำร่วงลงไปสู่การหลับใหลจนเผลอสัปหงกโขกหัวลงไปในอากาศหลายครั้ง
“ดารินทร์เธอไปนอนเถอะ อย่ามานั่งทรมานอยู่อย่างนี้เลย
