พีชหวงอาย4|แฟนสาวของคู่แข่ง
1535 คำ
ปี๊ดดดด...
เสียงบีบแตรรถดังสนั่นทั่วสนามเป็นสัญญาณเพื่อให้รถทั้งสองคันเริ่มขับออกไปได้ เธอนั่งรอลุ้นอย่างใจจดใจจ่อพร้อมกับมองรถของเพื่อนตัวเองขับขนานกับคู่แข่งด้วยความเร็วค่อนข้างมาก เธอรู้สึกใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว จึงรีบลุกขึ้นเดินไปใกล้ ๆ เขตห้ามเขาพร้อมกับเกาะรั้วเอาไว้ มองรถทั้งสองคันที่กำลังขับตีคู่แซงกันไปแซงกันมาวิ่งรอบสนามได้สามรอบแล้ว
"เป็นอะไร ทำไมสีหน้าเธอไม่ดีเลย"
"ก็เรากลัวนับสิบเกิดอุบัติเหตุน่ะสิ บอยลองดูทั้งสองคันขับกันเร็วมากเลย"
"เธอน่าจะชินได้แล้วนะ ไอ้สิบก็พาเธอไปที่สนามออกจะบ่อย"
"เราไม่ชินอะไรแบบนี้หรอก"
กรี๊ดดดดด!!
"พี่พีชสู้ ๆ "
"นับสิบสู้ ๆ "
"พี่พีชสู้ ๆ "
"นับสิบสู้ ๆ "
"พี่พีชสู้ ๆ "
"นับสิบสู้ ๆ "
เธอได้ยินเสียงกรีดร้องของผู้คนทั่วสนามที่กำลังโห่ร้องฝ่ายที่ตัวเองกำลังเชียร์อยู่
"เอาละ รอบสุดท้ายแล้ว"
เธอรีบกลับไปมองหลังจากที่บอยเอ่ยบอกว่าเป็นรอบสุดท้ายแล้ว เธอจ้องอย่างใจจดใจจ่อรถทั้งสองคันที่สลับกันขึ้นกันลง
ปัง!!
แต่ในขณะนั้นเองรถที่นับสิบกำลังขับอยู่โดนรถคู่แข่งกระแทกเข้าอย่างจังทำให้รถเสียการทรงตัวพุ่งชนเข้าราวกั้นขอบสนามอย่างแรง จนทำให้บริเวณด้านหน้าของรถบุบเข้าไปอย่างมาก ส่วนรถคู่แข่งของเพื่อนเธอนั้นพุ่งตรงสู่เส้นชัย พร้อมกับเสียงโห่ร้องมากมายที่ดังขึ้น
"เราอยากไปหานับสิบ"
"ไปดูกัน"
บอยเปิดประตูรั้วเข้ามาหลังจากที่รถทั้งสองจอดเรียบร้อยแล้ว เธอจึงวิ่งตามเขามาพร้อมกับกระชากประตูรถของเพื่อนชายออก
"สิบเป็นยังไงบ้าง"
"ฉันไม่ได้เป็นอะไร รถแค่เสียหลักพุ่งชนรั้วเฉย ๆ ร้องไห้ทำไมฉันใส่เซฟตี้อยู่"
"ก็เรากลัวว่าสิบจะเป็นอะไรไง ทีหลังไม่เอาอีกแล้วนะเราจะไม่ยอมให้สิบแข่งอะไรแบบนี้อีกแล้ว"
"ยัยขี้แย"
"ไม่ต้องมากอดเลย" เธอทำเสียงอู้อี้หลังจากที่โดนอีกฝ่ายคว้าเข้าไปกอดจนจมอกเขา
หลังจากที่เขาขับรถเข้าสู่เส้นชัยเรียบร้อยแล้วก็รีบเดินลงจากรถพร้อมกับถอดหมวกกันน็อกโยนให้กับเพื่อน
"เพื่อนกูเก่งจังเลยว่ะ"
"ดีมากเพื่อน"
"มันแน่อยู่แล้ว" เขาตอบเพื่อนทั้งสองออกไปพร้อมกับมองไปยังคู่แข่งของตัวเอง ที่ตอนนี้มันกำลังเดินจูงใครสักคนมาทางที่เขาอยู่เขาเดาว่าน่าจะเป็นแฟนของมัน แต่พอยิ่งเข้ามาใกล้ก็ทำให้เขาแน่ใจเลยว่าผู้หญิงที่มันจับมืออยู่นั้นคือคนเดียวกันกับที่เขาเจอก่อนหน้านี้
"อายตา"
"มึงเป็นอะไรมากไหม" เพื่อนของเขาที่ยืนอยู่ด้านข้างเอ่ยสอบถามฝั่งตรงข้ามออกไป ส่วนเขาก็เอาแต่จ้องมองหญิงสาวตรงหน้า
"ไม่ได้เป็นอะไรมาก ส่วนนี้เป็นเช็คเงินสดจำนวนหนึ่งแสนบาทที่เดิมพันกันเอาไว้"
"....."
"ไอ้พีช"
"....."
"ไอ้พีชเว้ย" เขาสะดุ้งตกใจขึ้นมาอย่างแรงหลังจากที่ได้ยินเสียงเพื่อนด้านข้างเรียก
"มึงเรียกทำเห*้ยอะไร"
"ก็ไอ้นับสิบมันยื่นเช็คให้มึง"
เขาจึงมองไปที่เช็คที่ฝ่ายตรงข้ามกำลังยืนให้จึงยื่นมือไปรับมากำเอาไว้ พร้อมกับเงยหน้ามองหญิงสาวต่อด้วยสายตาไม่ปิดบัง
"หน้าแฟนกูเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมจ้องขนาดนั้น"
"ฉันไม่คิดเลยว่าเธอจะเป็นแฟนกับมัน ก่อนหน้านี้เห็นใส่เสื้อคลุมกับผ้าปิดจมูก"
"รู้จักกันเหรออาย"
"ไม่ได้รู้จัก แต่พอดีเมื่อกี้เราสองคนบังเอิญเดินชนกันที่หน้าสนามตอนที่เราไปเข้าห้องน้ำ"
"อ๋อ ถ้าไม่มีอะไรแล้วงั้นกูกลับก่อนนะ เพราะนี่ก็ดึกแล้วแฟนกูต้องรีบกลับไปนอน ขอบคุณมากที่รับคำท้าจากกู เดี๋ยวกูจะไปฝึกฝีมือมาใหม่แล้วเรามาแข่งกันนะ"
มันพูดกับเขาเสร็จก็เดินจูงมือแฟนสาวของตัวเองออกไป ส่วนเขาก็เอาแต่มองมือทั้งสองคนที่จับกันอยู่
"มีอะไรหรือเปล่าวะ ทำไมเอาแต่มองแปลก ๆ "
"ทำไมรักแรกพบกู เขาถึงมีแฟนแล้ววะ"
"หะ มึงพูดอะไรของมึง"
"กูชอบเธอคนเมื่อกี้"
"แต่นั่นมันแฟนไอ้นับสิบนะเว้ย เขามีแฟนแล้ว"
"มีแล้วไงกูไม่สนหรอกนะ เพราะกูชอบเธอแล้ว กูต้องเอาเธอมาเป็นแฟนของกูให้ได้"
"ไปกันใหญ่แล้ว มึงได้ฟังที่กูพูดไหมเนี่ยกูบอกว่าเขามีแฟนแล้ว"
"ก็กูไม่สนไง" เขาตอบเพื่อนของตัวเองออกไปพร้อมกับเดินมาถอดชุดนักแข่งออกแล้วรีบเดินออกจากสนามไปยังรถบิ๊กไบค์ของตัวเองที่จอดอยู่ เพื่อจะขับรถกลับคอนโดของตัวเองที่อยู่ค่อนข้างไกล
......
"ไอ้ห่านั่นมันเอาแต่จ้องมองเธอไม่หยุดเลยนะ เวลามันมองเธอสายตามันเป็นแปลก ๆ "
"มันไม่มีอะไรหรอกเธออย่าคิดมากสิ"
"มันจะไม่มีได้ยังไง แล้วไปเดินยังไงถึงไปชนมันได้"
"เรามัวแต่ดูโทรศัพท์ไง ไม่ทันระวังก็ไปเดินชนเขาจนทำโทรศัพท์เขาตกแตก"
"ซุ่มซ่ามจริง ๆ เลย"
"ทำไมเธอต้องบ่นเราด้วย ตอนนั้นเราไม่ได้ทันระวังนี่นา"
"ยังไงก็แข่งเสร็จแล้ว งั้นกูกลับก่อนนะ"
"ก็ไหนมึงบอกว่าไม่ได้เอารถมาไงจะกลับยังไง"
"รุ่นน้องที่พักคอนโดเดียวกัน พอดีวันนี้ก็มาดูมึงแข่งกูเลยจะกลับด้วย"
"อืม กูก็จะกลับแล้วเหมือนกันจะได้ไปส่งอายตาด้วย"
"วันจันทร์เจอกันเพื่อน ไปก่อนนะอายตา"
"จ้า" เธอยิ้มตอบกลับเพื่อนของเพื่อนสนิทออกไป แต่พอหันมามองเพื่อนตัวเองก็รีบหุบยิ้มทันทีเพราะเขาเอาแต่ทำหน้าบึ้งใส่เธอ
"กลับ"
เธอเดินคอตกเดินตามนับสิบมายังรถสปอร์ตคันหรูของเขาที่จอดเทียบอยู่หลังสนามแข่ง ถึงเขาจะเป็นแค่เด็กอายุสิบแปดแต่เชี่ยวชาญการขับรถมาแต่ตั้งแต่อายุยังน้อย พอเข้ามานั่งในรถแล้วเธอก็ไม่ได้เอ่ยพูดอะไร ส่วนอีกฝ่ายก็สตาร์ตรถพร้อมกับขับออกมาด้วยความเร็วไม่มาก
"เงียบทำไม"
"ก็เราไม่มีอะไรจะพูดกับเธอ"
"ห้องเธอครูนุชจรีได้ให้ทำสมุดเล่มเล็กเป็นคู่ไหม"
"ทำเหมือนกัน แต่เราได้ทำคนเดียว"
"คนเดียวอีกแล้ว ตอนไหนจะหยุดให้คนอื่นเอาเปรียบได้เนี่ย"
ก็อย่างที่นับสิบพูดนั่นแหละ ก็ตั้งแต่เธอย้ายโรงเรียนมาใหม่มาขึ้นม. 4 ที่นี่ พอเวลาอาจารย์ให้ทำงานคู่หรือเป็นกลุ่มเธอจะชอบเป็นเศษตลอด เพราะด้วยห้องของเธอมีสิบเก้าคน ทำให้การเลือกนั้นค่อนข้างยาก แต่สำหรับเธอนั้นค่อนข้างที่จะพอใจเพราะถึงจะทำงานกลุ่มหรือคู่เธอก็ได้ทำคนเดียวอยู่ดี
"แค่จะบอกว่าถ้าได้ทำก็ทำเผื่อด้วย"
"อะไรกัน จะมาให้เราทำให้สิบด้วยได้ยังไงกัน"
"ได้สิทำไมจะไม่ได้ เดี๋ยวถ้าทำให้จะพาไปเลี้ยงไอศกรีม"
"ไม่ต้องเอาของกินมาล่อเราเลย"
"เดี๋ยวจะพาไปกินอาหารญี่ปุ่นที่ชอบด้วย"
"นับสิบ~~~ เรามีเงินนะอย่าลืมสิบ้านเรารวยมาก"
"เธอก็อย่าลืมเหมือนกัน บ้านเธอกับบ้านฉันก็ใช้เงินที่หามาจากที่เดียวกันนั่นแหละ"
"เดี๋ยวขอดูก่อน ถ้าขยันเราจะทำเผื่อ"
"ไหนเมื่อกี้มีคนบอกว่าไม่ได้เห็นแก่กิน"
"ก็ไม่ได้เห็นแก่กินจริง ๆ นี่ แค่ถ้าว่างก็จะทำเผื่อ"
"ยัยแว่น"
คนตรงหน้ายื่นมือเข้ามาดึงแว่นของเธอออก ทำให้เธอคนที่มีสายตาสั้นห้าร้อยมองไม่เห็นอะไรเลย
"เอาแว่นเรามานะ"
"ไม่ให้"
"งั้นเราจะไม่ทำงานเผื่อเธอแล้ว"
"ก็ได้ครับ โอ๊ยยยย!!"
เพราะพอเธอได้แว่นกลับมาสวมใส่เรียบร้อยแล้วก็ใช้มือตีไปยังอกของเขาอย่างแรงหลายที
"เดี๋ยวจะโดน"
"เราไม่กลัวสิบหรอกนะ เพราะถ้าสิบทำอะไรเรา เราจะไปฟ้องแม่เธอ"
"งั้นฉันก็จะไปฟ้องแม่เธอเหมือนกันว่าเธอแกล้งฉัน"
"อะไรกัน จะมาเลียนแบบเราไม่ได้นะ"
"ไม่สน"
เขาทำท่าทางล้อเลียนเธอพร้อมกับขับรถต่อมาเรื่อย ๆ ส่วนเธอก็ขยับมานั่งลงดี ๆ พร้อมกับมองออกไปดูบรรยากาศนอกกระจก
- ผู้เขียน
