เมื่อฉันกลายเป็นเมียบ้าของมาเฟีย

สิ่งที่ต้องการ

ภายในห้องโดยสารชั้นเฟิร์สคลาสชายหนุ่มที่กำลังนั่งอยู่บนเครื่องบินลำนี้จะเดินทางไปต่างประเทศ สีหน้าเต็มไปด้วยความตึงเครียดหลังจากได้ยินรายงานจากลูกน้องคนสนิทผ่านโทรศัพท์

“แล้วตอนนี้หนูนิ่มเป็นยังบ้าง”

(คุณหนูหลับไปแล้วครับ หมอบอกว่าไม่เป็นอะไรมาก แผลตามตัวไม่มีจะมีก็แค่รอยบีบที่คอ)

“เวรเอ้ย!! มึงยังบอกว่าไม่เป็นอะไรอีกเหรอแม็ก กูสั่งให้มึงไปดูแลเธอแต่มึงกลับทำพลาด รู้ใช่ไหมว่าถ้ากูกลับไปมึงจะเจอกับอะไร”

(ครับบอส)

แม็กตอบรับความผิดของตัวเองที่ล่ะหลวม ถ้าไม่ใช่ว่าเขาออกไปซื้อกาแฟเรื่องทุกอย่างคงไม่เป็นแบบนี้ อีกอย่างถ้าเป็นคนอื่นทำงานพลาดป่านนี้คงถูกสั่งเก็บไปแล้ว

“ให้คนไปสืบว่าใครส่งมันมา”

(ครับ)

หลังจากวางสายเสร็จใบหน้าพายุยิ่งตึงเครียดมากกว่าเดิม ดูเหมือนว่านิ่มจะถูกเพ่งเล็งจากใครสักคนสินะ ถ้าอย่างนั้นเหตุการณ์ตกน้ำเมื่อ 7 ปีก่อนคงไม่ใช่อุบัติเหตุธรรมดาแต่ใครกันล่ะที่ปองร้ายเธอ ทั้งที่เด็กคนนั้นไม่เคยทำร้ายใครเลยแท้ๆ และยังเป็นคนที่ทำให้เขาอยากมีชีวิตเพื่ออยู่ต่อ

'พี่ขา'

เด็กชายวัย 15 ปีที่เพิ่งมาถึงบ้านหลังพร้อมกับพ่อและแม่หันไปมองเด็กหญิงที่อุ้มตุ๊กตาเดินมาหาตัวเอง ไม่รู้ทำไมเพียงแค่มองเขาก็รู้เลยว่าอีกฝ่ายไม่เหมือนคนปกติทั่วไป

'ว่ายังไง'

'หนูนิ่มหิว หิวมากอึก'

'เฮ้ย ๆ อย่าร้อง เอาแบบนี้ตามฉันมานี่” เด็กชายจับมือเล็กให้เดินตามตัวเองมาถึงรถ ดีที่คนขับรถไม่อยู่เขาเลยเปิดประตูขึ้นไปเอากระเป๋าเป้ตัวเองก่อนจะพาไปหลบมุมอยู่ตรงพุ่มไม้ 'อันนี้ช็อกโกแลตเคยกินไหม'

'ม่าย...ขอค่า' มือเล็กยื่นออกมาแบขอทำให้คนมองอดสงสารไม่ได้เลยยื่นให้ คนที่ได้รับก็รีบใช้ปากงับกินอย่างเอร็ดอร่อย 'อาร่อยยย กิงมายค่า'

'ไม่ล่ะเธอกินเลย อีกหน่อยฉันก็คงจะตายจะกินของอร่อยไปทำไมกัน'

เพราะเรื่องการแย่งชิงอำนาจของหลายตระกูลที่อยากขึ้นอยู่จุดสูงสุด ชีวิตของเขาที่กำลังจะอยู่บนนั้นเลยไม่ต่างจากยืนอยู่บนเส้นด้าย ไม่รู้จะตายเมื่อ

'ไม่ตาย! ไม่ตายนะค่า หนูนิ่มก็ม่ายตาย พี่ก็ไม่ตาย...ต้องมีชีวิต นมสาบอกมีชีวิตแล้วมีความสุข' คนที่พูดไม่ได้สบตากับเขาเลยสักนิด แววตาเต็มไปด้วยความเลื่อนลอย แม้จะแบบนั้นเขาก็รู้สึกว่าเธอจริงใจที่สุดตั้งแต่เขารู้จักใครหลายคนมา

'นั่นสินะต้องไม่ตาย เธอ...หนูนิ่มด้วยเฮียจะคอยปกป้องให้เรามีชีวิตอยู่ต่ออย่างมีความสุข'

“เฮียทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง แค่สิ่งที่หนูนิ่มต้องการให้ตัวเองมีความสุขตอนมีชีวิตยังทำไม่ได้”

พายุได้แต่บ่นพึงพำกับตัวเอง ก่อนที่สายตาเขาจะเหลือบไปมองข้อความบนหน้าจอโทรศัพท์

น่านน้ำ : เฮียพายุคะ ถ้าถึงก่อนน้ำจะไปคอยอยู่ที่โรงแรมนะคะ

ครับ : พายุ

...............

Dararai Hospitel

“แม้แต่คนบ้ายังคิดจะฆ่า เด็กคนนี้ไปทำอะไรให้พวกสัตว์นรกนั่นกันนะ ถ้ายังแกล้งเป็นคนสติไม่สมประกอบแบบนี้ต่อทำอะไรคงจะยุ่งยากกว่าเดิม”

นิ่มมองตัวเองผ่านกระจก มือเล็กแตะลำคอที่ยังเป็นรอยมืออย่างเห็นได้ชัดด้วยความหงุดหงิด ดูเหมือนว่านอกจากจะทำให้ตัวเองกลายเป็นปกติแล้ว เธอยังต้องหาทางให้ร่างกายนี้แข็งแรงขึ้นอีก ไม่อยากจะคิดว่าถ้าเธอไม่แอบเอามีดปอกผลไม้เมื่อตอนกลางวันซ่อนไว้คงได้ตายไปอีกรอบแล้ว พอคิดได้แบบนั้นเธอก็เอาโทรศัพท์ของนมสาที่ตัวเองแอบหยิบมาด้วยก่อนจะเข้าห้องน้ำมาส่งข้อความหาวีทันที

ถึง Veehaiyai@gmalh.com

ฉันต้องการให้คุณเริ่มแผนการของเรา

ครืด~ ครืด~

097-357-xxxx

หลังจากที่ส่งข้อความไปไม่ถึง 2 นาทีก็มีเบอร์แปลกๆ โทรเข้ามา เลยลองกดรับดู

(ไงสาวน้อย ทำไมถึงได้เริ่มแผนไวจัง)

เสียงของปลายสายทำให้เธอรู้ทันทีว่าเป็นใคร ก็สมเป็นเขาแหละนะ ก็คิดอยู่ว่าวีจะยอมให้เธอปั่นหัวกี่ครั้ง

“ฉันจะได้ไปบ้านคุณหญิงย่าเร็วกว่าที่คิด คุณให้คนของตัวเองเริ่มแผนเลย”

(เดี๋ยวสิ!! เธอนะเป็นหลับไปถึง 7 ปีเพราะตกน้ำ จะไปรู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับการตายของนารัน)

“ก็คิดแล้วว่าคุณต้องถามแบบนี้ถ้าสืบเรื่องของฉัน แล้วถ้าฉันบอกว่าการตกน้ำไม่ใช่อุบัติเหตุล่ะ คุณไม่คิดบ้างเหรอว่าผู้หญิงบ้าคนหนึ่งทำไมถึงถูกลอบฆ่าถ้าไม่ใช่ไปรู้เรื่องอะไรที่ไม่สมควรแล้วถูกปิดปาก”

เธอก็คิดอยู่แล้วว่าวีคงสงสัย แต่ต่อให้สงสัยแล้วยังไงตัวเธอรู้ดีว่าจะทำให้เขาคล้อยตามได้ยังไง

[ขอโทษนะวี ต่อให้ผ่านไปหลายปีฉันก็ยังจับทางนายได้อยู่ดี]

(เธอจะบอกว่าเพราะรู้เรื่องการตายของนารันถึงถูกสั่งเก็บเหรอ...ถ้าเป็นแบบนั้นจริงจะบอกว่าฝั่งบูรพามีส่วนเกี่ยวข้องใช่ไหม)

นิ่มขมวดคิ้วเข้าหากันเมื่อได้ยินคำถามของวี ทำไมเขาถึงคิดว่าเป็นฝั่งบูรพาหรือว่าเรื่องของนิ่มที่เขาสืบได้มีส่วนเกี่ยวข้องเพราะเธอยังทำหาข่าวคราวด้วยตัวเองไม่ได้เลยไม่รู้อะไรมาก

“ทำไมคุณถึงคิด...”

ก๊อก ๆ

“คุณหนูนิ่มอยู่ในนั้นหรือเปล่าครับ”

เสียงคนสนิทของพายุทำให้นิ่มรีบวางสาย แล้วไม่ลืมที่จะลบข้อมูลในโทรศัพท์นมสา

“ใช่ค่า~ หนูนิ่มเข้าห้องน้ำค่าสบายท้อง”

พอประตูเปิดออกก็แสดงบทบาทของนิ่มหญิงสติไม่สมประกอบต่อ

“เมื่อกี้คุณหนูได้คุยกับใครหรือเปล่าครับ” แม็กถามด้วยความสงสัยเพราะระหว่างที่เขามาเดินดูความเรียบร้อยช่วงหญิงสูงวัยออกไปซื้อของข้างนอกก็ต้องแปลกใจเมื่อได้ยินเสียงพูดในห้องน้ำ

“หนูนิ่มคุย! คุยกับหนูนิ่มในกระจก หนูนิ่มมีเพื่อนแล้ว เย้ๆ”

[หรือเราจะคิดไปเอง]

แม็กได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ อาจจะเป็นเพราะเขายังสงสัยเรื่องเมื่อคืนอยู่เลยระแวงเองหรือเปล่า เขามองหญิงสาวที่ตบมืออีกรอบแล้วถอนหายใจยาว

“คุณหนูนิ่มไปนอนรอนมสาที่เตียงดีกว่าไหมครับ”

“อือ รอนมสามา”

นิ่มเดินไปนั่งที่เตียงอย่างว่าง่าย พอแม็กเห็นแบบนั้นก็ยืนดูสักพักแล้วเดินออกไปรอหน้าประตู เธอรอให้เวลาผ่านไปประมาณ 10 นาทีก็เดินลงจากเตียงแล้วเอาโทรศัพท์ที่ซ่อนไว้ออกมาวางไว้ที่เดิมเพื่อไม่ให้นมสาสงสัย คงต้องสืบสักหน่อยแล้วว่านิ่มหรือครอบครัวของเธอเกี่ยวอะไรกับแก๊งฝั่งทิศบูรพาหรือเปล่า