ชวนเมียอาบน้ำ
1212 คำ
“ออกจากคลับไปไม่กี่ชั่วโมง ได้เรื่องมาเลยนะมึง คราวนี้ไปเล่นซนที่ไหนมาอีกล่ะ” เพิ่งจะขับรถไปถึงคอนโด เพื่อนรักก็โทรเรียกให้มาทำแผลให้เสียแล้ว สำหรับคุณหมอธนิน
“หึ! ถูกหมาลอบกัดมาน่ะสิ”
“หมาที่ไหน มาลอบกัดคุณชายเล็กแห่งตระกูลศักดิธัชกุลวะ แต่นั่นก็ไม่น่าเจ็บใจเท่ากับคุณชายเล็กพลาดท่าเสียที ให้หมาพวกนั้นมันกัดได้ อ่อนชะมัด”
“สัตว์!” หากไม่ติดว่ากำลังถูกไอ้เพื่อนชั่ว ที่หลอกด่ากำลังทำแผลให้ ไฟซาลคงได้สาดหมัดลุ่นๆ ใส่หน้าธนินเป็นแน่
“เสร็จแล้ว ดีนะครั้งนี้กระสุนมันแค่เฉียดไป”
“ขอบใจมึงมาก เหมือนเดิมนะ ไม่ต้องบอกเรื่องนี้ให้แม่กูรู้ กูไม่อยากให้ท่านไม่สบายใจ”
“แล้วตกลงมึงจะบอกได้หรือยัง ว่าหมาลอบกัดที่มึงว่าคือใคร”
“ไอ้เฟย”
“คิดไว้แล้วไม่มีผิด แล้วครั้งนี้มึงทำยังไง”
“ส่งมือลูกน้องมัน กลับไปให้มันดู”
“เหี้ย!! โคตรระห่ำ สยองว่ะ กูกลับก่อนดีกว่า” ไฟซาลลุกเดินตามเพื่อนออกมายังนอกห้อง
มารีนที่นั่งรออยู่ที่โซฟา เมื่อเห็นประตูห้องนอนของไฟซาลเปิดออก ก็รีบลุกขึ้นยืน เหลือบสายตามองคนที่เดินตามหลังหมอธนินออกมา ก็เห็นว่าต้นแขนของไฟซาลมีผ้าพันแผลอยู่
“ไอ้ไฟมันไม่เป็นอะไรมากหรอกครับน้องมา กระสุนแค่เฉียดไปเท่านั้น ไกลหัวใจมันเยอะ อีกอย่างยมบาลท่านคงไม่อยากได้ตัวมันไป เพิ่มความร้อนให้นรกหรอก”
“ไอ้หมอ!”
“กูล้อเล่นน่า... นี่ครับยาที่ไอ้ไฟต้องทาน พี่ฝากน้องมาเป็นธุระจัดการให้มันด้วยนะครับ ไอ้นั่นมันเป็นโรคบ้าไม่ชอบกินยา”
“ได้ค่ะคุณหมอ”
“ไม่ต้องเรียกคุณหรอกครับคนกันเองทั้งนั้น เรียกพี่ก็ได้”
“ค่ะ”
“น้องมาสบายดีนะครับ รับมือกับเพื่อนพี่ไหวหรือเปล่า ไอ้นี่มันบ้าหน่อย แต่จริงๆ มันเป็นคนดีนะครับ แล้วมันก็เป็นห่วงน้องมามากด้วย มันถึงพยายามไล่...”
“ไอ้ธนิน” เสียงเข้มเอ่ยเตือนเพื่อนที่เริ่มพูดอะไรไร้สาระไปเรื่อย
“กูคุยกับน้องอยู่ มึงจะหวงอะไรนักหนา” เอ่ยยิ้มๆ อย่างล้อเลียนเพื่อนรัก
“กูไม่เคยหวง มึงอย่าเข้าใจผิด” ธนินเหลือบสายตามองหน้ามารีนที่เจือนลงก็นึกสงสาร ปากเพื่อนเขามันก็แจ๋วซะเหลือเกิน
“มึงนี่นะไอ้ไฟ... กูกลับก่อนดีกว่า ขี้เกียจจะคุยกับมึงแล้ว พี่กลับนะครับน้องมา”
“สวัสดีค่ะ” มารีนยกมือไหว้ลา คนถูกไหว้รับไหว้แทบไม่ทัน
“น่ารักขนาดนี้ ไอ้หมาบ้าแถวนี้มันยังใจร้ายกับน้องได้ลง”
“มึงไปสักทีเถอะธนิน!” คนถูกไล่ไหวไหล่ใส่เพื่อนรัก เดินยิ้มออกจากห้องไปอย่างอารมณ์ดี ทิ้งความคุกรุ่นใส่ไฟซาลจนพาลมาหงุดหงิดใส่คนตรงหน้า
“ธนินคือเพื่อนฉัน อย่าแม้แต่จะคิดไปอ่อยมัน” มารีนมองหน้าคนที่คิดอัปมงคลกับเธอด้วยความไม่พอใจ
เธอคุยกับเพื่อนเขาแค่นี้ ก็คิดว่าเธออ่อยแล้วอย่างนั้นเหรอ
“คุณไม่เคยมองมาดีเลยใช่ไหมคะ”
“ใช่” มารีนเม้มปากแน่น จ้องตากับไฟซาลนิ่ง
หากทำได้ เธออยากจิกเล็บลงบนแผลเขาแรงๆ ให้เลือดซึมออกมา ให้เขาเจ็บเหมือนที่เธอเจ็บบ้าง แต่สิ่งที่ทำได้คือการเดินหนีจากตรงนั้นมา
“จะไปไหน!”
“เดินเข้ามาในครัว ต้องมาทำอะไรล่ะคะ สวดมนต์นั่งสมาธิหรือไง”
“เธอนี่มัน...” กวนประสาทเขาชะมัด
“ฉันอยากอาบน้ำ” คนที่กำลังค้นตู้เย็นหาวัตถุดิบ เพื่อนำมาทำอาหารเงยหน้าจากตู้เย็นขึ้นมามอง
“ไปอาบน้ำให้ฉัน” คิ้วเรียวเผลอขมวดเข้าหากัน ไฟซาลเห็นสีหน้าแสดงความงุนงง ก็กระแทกลมหายใจออกมาหนักๆ
“แขนฉันเป็นแผล! ไอ้หมอมันบอกว่าห้ามถูกน้ำ ไม่อย่างนั้นแผลจะอักเสบ”
“ค่อยๆ อาบก็ได้นี่คะ”
“มารีน!!”
“ก็ได้ค่ะ” กระแทกประตูตู้เย็นอย่างหงุดหงิด เดินหน้าบึ้งผ่านหน้าไฟซาลไปยังห้องของชายหนุ่ม
“ห้องเธอ” ยังไม่ทันได้เปิดประตู เสียงเข้มก็ร้องสั่งมาจากด้านหลัง
มารีนจงใจกระแทกลมหายใจออกมาดังๆ ให้อีกคนได้ยิน ก่อนจะเดินไปยังห้องตัวเอง
โดยมีสายตาของคนที่ยืนอยู่ด้านหลัง มองไปยังหญิงสาวด้วยสายตาขบขัน
มารีนหายใจหายคอไม่ทั่วท้องเอาเสียเลย เมื่อตอนนี้หญิงสาวกำลังรูดซิปกางเกงของคนตรงหน้าลง ใบหน้าหญิงสาวร้อนผ่าว มือที่รูดซิปก็สั่นขึ้นมาเล็กน้อย
“เร็วสิ! ฉันเหนียวตัวจะแย่” คนตั้งใจแกล้งเอ่ยเร่ง ยิ่งทำให้คนกระดากอายมือสั่นมากขึ้นกว่าเดิม
“คุณไฟถอดเองไม่ได้เหรอคะ” เงยหน้าถามด้วยความเขินอาย
ทว่ากิริยาการช้อนสายตาขึ้นมอง และแก้มเรียนที่แดงระเรื่อ ผสมกับสายตาทอประกายเคอะเขินที่ไม่ได้ตั้งใจของมารีน กลับทำให้ไฟซาลเผลอมองใบหน้าหญิงสาวอย่างลืมตัว
โดยเฉพาะริมฝีปากอิ่มสีชมพูระเรื่อ ที่เผยอออกจากกัน ทำให้เลือดลมในกายขอชายหนุ่มพลุ่งพล่านขึ้นมาอย่างง่ายดาย
“ทำเหมือนไม่เคยไปได้” เสียงทุ้มแหบพร่าเอ่ย ในขณะที่สายตาคมจดจ้องอยู่ที่ใบหน้าเนียนตลอดเวลา
ยิ่งทำให้มารีนใจเต้นแรงระส่ำ รู้สึกถึงมวลสารบางอย่างที่ไหลผ่านร่างกาย
“ก็ ก็มา...” มือหนาเชยคางมนขึ้นเล็กน้อย หัวแม่มือลูบไล้ริมฝีปากอิ่มที่มารีนเผลอกัดริมฝีปากล่างตัวเอง
เลือดในร่างกายไฟซาลยิ่งสูบฉีดพลุ่งพล่าน จนต้องกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ
“อย่ากัดปากตัวเองแบบนั้น เพราะมันไม่ใช่ผลดีกับตัวเธอ” มารีนยังไม่ทันได้แย้งอะไร ร่างบางก็ถูกดันเข้าชิดติดกับผนังห้องน้ำ
“อุ้ย!” มือบางยกขึ้นวางบนแผ่นอกกว้างอย่างลืมตัว ยิ่งเป็นการกระตุ้นให้มวลสารสวาทแผ่กระจายมากยิ่งขึ้น
“คะ คุณไฟคะ อาบน้ำเถอะค่ะ”
“ไว้ค่อยอาบทีเดียว ตอนที่ฉันกับเธอเสร็จพร้อมกันก็ได้” มารีนขนลุกชันไปทั่วร่าง หัวใจดวงน้อยเต้นโครมครามในอก
“แต่คุณเป็นแผล”
“แล้วไง ไอ้หมอมันแค่ห้ามแผลถูกน้ำ ไม่ได้ห้ามฉันออกแรงกับเธอซะเมื่อไหร่”
“คุณไฟ!!”
“อีกอย่างฉันก็ใช้ไอ้นี่ทำ ไม่ได้ใช้แขนทำสักหน่อย” ไอ้นี่ที่ว่า คือกายแกร่งที่ชายหนุ่มกำลังขยับแนบชิดกับหน้าท้องของมารีน
“แต่ว่า...อื้อ” เสียงร้องค้านขาดหายไปในลำคอ เมื่อริมฝีปากหยักประกบลงบนกลีบปากของหญิงสาว เป็นการตัดบทสนทนาของคนทั้งสอง ที่ยืดเยื้อมานานให้จบลง แต่เป็นการเริ่มต้นเสียงร้องครวญคราง จากความสุขสมของคนทั้งคู่แทน
- ผู้เขียน
