เธอจึงปลีกตัวออกมาให้เขาพูดได้สะดวก หากเธออยู่ด้วยตรงนั้น ก็พานจะเขินอายไปเสียเปล่าๆ
“พระเจ้าช่วยกล้วยทอด…!!!”
เพื่อนรักของชรัมภ์ทำตาโต เอนหลังไปพิงพนักเก้าอี้แล้วทำท่ากอดอก เพ่งมองชรัมภ์ด้วยสายตาอันเหลือเชื่อ
พอชรัมภ์อ้าปากจะตอบ อาทิตย์ก็แทรกด้วยการเอียงไปกระซิบถามเบาๆกับชรัมภ์
“แกนี่ไวไฟไม่ใช่เล่น ว่าแต่แกไม่ได้ใช้กำลังปลุกปล้ำขืนใจเด็กมันนะโว้ย ฉันไม่ยากแบกหน้าไปประกันแกในคดีพรากผู้เยาว?” อาทิตย์ถามอย่างคนที่พอจะรู้ถึงดีกรีความหื่นของเพื่อนรัก
“ฉันไม่ได้หื่นเหมือนแกนะโว้ย…”
ชรัมภ์โบ้ยปากไปทางอาทิตย์ กระทุ้งศอกไปที่แขนของเพื่อน เป็นเชิงว่ารู้ทัน จากนั้นก็สรุปด้วยสีหน้าเคร่งขรึม จริงจัง
“เรารักกันครับ…ผมรักดาหลา และเธอก็รักผม”
ชรัมภ์กล้ายืนยันหนักแน่น ก็เพราะเชื่อในความรักของดาหลาที่มีต่อเขา
แม้อัญชันจะอุทานด้วยความตกใจในตอนแรก แต่ก็ไม่ได้แสดงสีหน้าว่าประหลาดใจนัก กับเรื่
