เมื่อถึงที่สุดของเธอและเขา เจมส์ก็ระบายความอุ่นซ่านของกระแสน้ำ ละเลียดลึกเข้าไปในทุกอณูเซลล์อันซับซ้อนของเธอ ในเสี้ยวขณะที่อนุสติอันว่างโหวงของเธอได้ถูกเจมส์เติมเต็มเข้าไปจนถึงที่สุด
“.....”
นอกจากริมฝีปากเผยออ้า ก็มีแต่เสียงลมหายใจที่พ่นพรูออกมากระท่อนกระแท่น อัญชันรู้สึกได้เลยว่าร่างกายที่เบาหวิว เหมือนขนนกที่หลุดลอย ละลิ่วปลิวไปสู่สรวงสวรรค์นั้นเป็นเช่นไร
พร้อมๆกับทิ้งร่างระทดระทวยลงแนบกับลำตัวของเขาที่หงายหลังราบไปกับความยาวของแคร่ไม้
“ขอบคุณสวรรค์”
เจมส์รำพึงเบาๆ เอาแผงอกแกร่งและท่อนแขนกำยำโอบรับร่างละมุนของเธอเอาไว้ ขณะที่ขาทั้งสองข้างของอัญชันยังคร่อมคาอยู่บนลำตัวของเขา ลมหายใจของเธอที่เหลืออยู่เพียงน้อย รินรดไปตามแผงอกชื้นเหงื่อของเขา
“ฉันควรจะขอบคุณเธอตะหาก”
อัญชันพร่ำเหมือนคนเพ้ออยู่ในภวังค์ของความสุขล้ำ ขณะที่ใบหน้างามคลุกเคล้าไปตามแผงอกรกไรขน ปลายจมูกเชิดร
