“ไม่ลืมครับ” ชรัมภ์พอจะเดาได้ในสิ่งที่นายพลทำทีเป็นท้วงถาม
“งั้นลองทบทวนให้ฉันฟังหน่อยซิ...ว่านายสัญญาอะไรเอาไว้”
“ผมสัญญาว่าจะรักและดูแลลูกสาวของท่านตลอดไป...จะรักและดูแลด้วยชีวิต”
“แต่นายก็รักษาสัญญานั้นไว้ไม่ได้…จริงอย่างที่เคยมีคนพูดว่า ‘ให้สัญญานั้นทำได้ง่าย’ แต่ ‘รักษามันไว้’ เป็นสิ่งที่ทำได้ยาก” นายพลสรุป
“ผม...”
“หมดธุระแล้ว กลับไปซะ อีกสามวันมาเจอกัน”
“เอ่อ ท่านครับ...ผมอยากเจอดาหลา” ชรัมภ์เสียงอ่อน
นายพลไม่ตอบ เดินจากไปราวกับว่าชรัมภ์ไม่มีตัวตนอยู่ตรงนั้น
“เดี๋ยวครับท่าน...”
ชรัมภ์ทำท่าว่าจะก้าวตามออกไป
“ส่งแขก”
นายพลตอบกลับมาเพียงสั้นๆ ไม่ได้มองหน้าพ่อชรัมภ์ด้วยซ้ำ
คำสั่งสั้นๆของท่านนายพล มีผลให้บอดี้การ์ดสามคนที่ยืนชิดผนังห้องรับแขกอยู่ในขณะนั้น ปรี่เข้ามาอย่างรู้หน้าที่ ข
