น้ำเสียงของอาทิตย์ฟังดูปลดปลง รับสภาพ กัดฟันพูดอย่างลูกผู้ชายที่ไม่อาจปฏิเสธความรับผิดชอบที่ตนเป็นคนทำ
“แล้วอัญล่ะ...”
ชรัมภ์รู้ว่าอาทิตย์และอัญชันกำลังวางแผนว่าจะแต่งงานกันในเร็ววัน แม้แต่ที่ดินสำหรับปลูกสร้างเรือนหอ ก็ไปซื้อกันเอาไว้แล้ว
“…..”
อาทิตย์จุกอยู่ที่ลำคอ ระบายลมหายใจออกมาเบาๆ พูดอะไรไม่ออก เห็นดังนั้นชรัมภ์จึงแทรกขึ้นว่า
“แล้วมึงคิดว่าอัญชันจะรับได้หรือ…เรื่องที่มึงทำราตรีท้อง”
คำพูดของชรัมภ์ กำลังทิ่มแทงใจของเพื่อนรักอย่างแรง คำว่า ‘อัญชันจะรับได้หรือ’ ถึงกับทำให้อาทิตย์ยกมือทั้งสองข้างขึ้นกุมขมับของตัวเอง แหงนหน้าขึ้นมองเพดานราวกับว่าคำตอบอยู่บนนั้น
“มันต้องมีหนทางสิวะ”
อาทิตย์โพล่งออกมาอย่างมีความหวัง
“ขอให้เป็นอย่างนั้น” ชรัมภ์เอ่ยได้เพียงสั้นๆ
“เพียงแต่ตอนนี้มึนตึ๊บ คิดอะไรไม่ออกเลยจริงๆ แต่ถ้าอัญชันรักกู อัญต้องยอมรับได้ กูจะไม่ปัดความ
