ที่ไร่ส้มของพ่อเลี้ยงชรัมภ์
จากระเบียงห้องนอน ร่างสูงใหญ่ของพ่อเลี้ยง ท่อนบนเปลือยเปล่า แขนทั้งสองข้างสวมกอดเอวของดาหลาจากทางด้านหลัง ขณะที่เธอกำลังสูดหายใจแรง ดื่มด่ำไปกับกลิ่นดินและกลิ่นหญ้าแห้งอาบน้ำค้าง บรรยากาศยามเช้าของไร่ส้ม…ในวันที่มีพ่อเลี้ยงอยู่ข้างกาย ช่างมีมนต์ขลังเสมอ
“ไร่ของเรา…”
พ่อเลี้ยงก้าวตามออกมาที่ระเบียง ภายหลังจากตื่นนอนแล้วพบว่าร่างนุ่มนิ่มที่กอดนอนมาตลอดคืนได้หายไป
“แล้ววันหนึ่ง…ไร่นี้ก็จะเป็นของลูก”
กล่าวพลางค้อมใบหน้าลงเล็กน้อย กดจมูกกับพวงแก้มหอมกรุ่น หญิงสาวรับรู้ถึงจูบยามเช้าของเขาช่างอ่อนโยน เขาออเซาะด้วยการวางคางเอาไว้ที่ไหล่กลมกลึงของเธอ จากนั้นก็แกล้งเอาเคราสากครูดคราดกับต้นแขนละมุน ทำท่าราวกับว่าตัวเองเป็นลูกแมว ด้วยการร้องเหมียวๆ
ที่ชรัมภ์เอ่ยถึง ‘ลูก’ เพราะเขาอยากมีลูกใจจะขาด แต่ก็สงสัยว่าเหตุใดดาหลาจึงไม่มีลูกให้เขาเสียที ซึ่งอาจจ
