เจมส์คลอนศีรษะเบาๆ ตอบอย่างออมถ้อยคำ มือจับพวงมาลัย สายตาคมมองตรงไปตามเส้นทางเบื้องหน้า
“หลายชั่วโมงแล้ว…เรายังไม่ได้ทานอะไรกันเลยนะ” เธอท้วง
“ไม่เป็นไรครับ” น้ำเสียงเกรงใจ
“แต่ฉันหิว…”
เธอทำเสียงอ้อนเหมือนเด็ก
“งั้นผมจะแวะให้…ว่าแต่คุณนายจะทานอะไรครับ”
“นายมีร้านจะแนะนำมั้ยล่ะ”
อัญชันขมวดคิ้ว ขอความเห็น คำถามของเธอทำให้เจมส์เผลอยิ้มออกมาน้อยๆ
“เกรงว่าร้านที่ผมแนะนำ…คุณนายจะทานไม่ได้น่ะสิครับ”
“ทำไมล่ะ”
“ผมใช้ชีวิตติดดิน กินอยู่แบบลูกทุ่งๆ ร้านที่ผมรู้จักก็บ้านๆครับ”
“แล้วทำไมนายคิดว่าทุกวันนี้ฉันกินแบบเทวดาหรือยังไง? ไอ้ที่ว่าบ้านๆน่ะ…อะไรหรือ? ลองบอกก่อน บางทีฉันอาจจะทานได้” หัวคิ้วโค้งราวเสี้ยวจันทร์คว่ำขมวดมุ่น ตะแคงใบหน้ารอฟังคำตอบ
“เอ่อ…คุณนายเคยรู้จักลาบ ก้อย น้ำตก ซกเล็ก…ปากเป็ดทอดมั้ยล่ะครับ” คนถามนึกขำในใจ
“ลาบพอได้…เป็นเมนูเดียวที่ฉันพอจะจินตนาการถึงหน้าตาของมันออ
