ความชราทำให้นายพลยอมรับอย่างเข้าใจในธรรมชาติของความชรา และคิดเข้าข้างตัวเองว่า ‘การร่วมหลับนอนของสามีภรรยา’ บางครั้งก็ไม่ใช่สิ่งสำคัญที่สุดสำหรับชีวิตคู่เสมอไป
ในวัย 65 ปีของนายพลผู้นี้ ดูเหมือนว่าเขาจะอิ่มและพอกับชีวิตในทุกๆด้าน นอกจากนอนอ่านหนังสือ สูบไปป์ จิบไวน์ และสะสมพระเครื่องไปวันๆ ชีวิตที่เหมือนไม้ใกล้ฝั่ง ก็แทบไม่ปรารถนาอะไรอีกแล้ว ต่างจากอัญชันที่บางครั้งความทะยานอยากในชีวิตของเธอที่เคยคิดว่ามอดดับ กลับโลดแรงขึ้นมาอย่างน่าประหลาด
นายพลวสันต์กรอกหูอัญชันอยู่เสมอๆว่าในการครองชีวิตคู่ คนเราจะอยู่กันด้วย ‘ความรัก’ เพียงอย่างเดียวได้อย่างไร ในเมื่อชีวิตยังต้องอาศัยปัจจัยอื่นในการดำรงชีพ ซึ่งก็คือ ‘เงิน’ เหตุที่มนุษย์ต้องดิ้นรน แก่งแย่ง แสวงหา ก็เพื่อความสุขสบายในชีวิต และเมื่อค้นเจอความสุข คนฉลาดจะรู้ว่าควรรักษาสภาพอันสุขสบายนั้นไว้ให้ยั่งยืน
คำพูดนั้นราวจะบอกกับอัญชัน
